door Ad van Liempt 

Wat was het een lonkend perspectief: op zaterdagmiddag thuis van NEC winnen, en dan, comfortabel op de derde plaats, relaxed afwachten hoeveel punten de concurrenten AZ (tegen Ajax) en Twente en Feyenoord (tegen elkaar) de volgende dag zouden gaan verspelen.

FC Utrecht stond er zaterdag om half vijf heel prettig voor, en de 22.000 toeschouwers waren maar al te zeer bereid om mee te gaan genieten van dat luxe gevoel: de top 5 en de rechtstreekse plaatsing voor Europees voetbal voor het grijpen.

Het heeft niet zo mogen zijn. FC Utrecht speelde zijn slechtste wedstrijd sinds mensenheugenis, creëerde zijn eerste mooie kans pas in de blessuretijd (Haller kopte niet scherp genoeg in) en moest toezien hoe het bepaald niet overtuigende NEC met 0-1 uit Galgenwaard wegkwam. Dankzij een penalty waar scheidsrechter Van der Kerkhof aanvankelijk niets van wilde weten, maar toen de VAR hem naar het scherm riep – geen mens in het stadion snapte waarom – moest hij erkennen dat Paxton Aronson inderdaad een lichte overtreding had gemaakt.

Van Crooij benutte de penalty, eigenlijk de enige kans die de Nijmegenaren zich in het uiterst matige duel hadden gecreëerd. En zo verloor Utrecht de  cruciale wedstrijd van NEC. De kans op directe plaatsing voor Europees voetbal werd in anderhalf uur opeens een heel stuk kleiner.

Waar zat dat eigenlijk in? Het is wel duidelijk dat de langdurige blessures van de vleugelspitsen het elftal vleugellam hebben gemaakt. De beste van hen, Yoann Cathline, moest aan de knie geopereerd worden, Rodriguez en Jonathans volgden hem naar de ziekenboeg en het gevolg was dat Utrecht van tactiek moest veranderen en al weken zonder buitenspelers moet spelen.

Dat bleek tegen NEC fataal. Er kwam geen enkel gevaar van de vleugels, ook niet toen Rodriguez na rust weer eens mocht invallen. Hij bleek hevig aan ritme te hebben ingeboet.

Na zijn wereldgoal tegen Willem II van vorige zondag mocht Noah Ohio als tweede spits naast Haller in de basis beginnen, maar dat bleek bepaald geen succes. Zoals er wel meer spelers van FC Utrecht in een diepe vormcrisis leken te zijn beland. Met als uitzonderingen Matisse Didden, die de geblesseerde Mike van der Hoorn naar behoren verving, en Zidane Iqbal, die uitgegroeid is tot de beste speler van de FC, een sierlijke middenvelder met een fabelachtige balbeheersing. 

Het was niet genoeg: FC Utrecht was geen schim van de voetbalmachine die we dit seizoen, vooral in uitwedstrijden, vaak aan het werk hebben gezien. Nog is de kans op rechtstreeks Europees voetbal niet verloren – het is een gek seizoen, alles kan nog veranderen – maar als je thuis gaat verliezen van matige, nerveuze ploegen als NEC, dan wordt het een zware weg.

NEC vierde de overwinning overigens als een kampioenschap. De spelers juichten minutenlang voor het jubelende uitvak. Directeur Wilco van Schaik, terug in zijn stadion waar hij jaren de FC leidde, legde me uit dat het elftal onder ondraaglijke spanning stond en dat er een explosieve sfeer in de club heerste – ‘dit hadden we echt even nodig.’

In Vak P, althans in ons hoekje vol waarnemers op leeftijd, moesten we terugdenken aan het eerste seizoen van FC Utrecht, toen NEC in de laatste tien minuten een 0-1 achterstand in een 2-1 overwinning omboog. Het was 6 september 1970, rechtsback Cor Hildebrandt had een wereldgoal gescoord, maar NEC won op de valreep door een doelpunt van Gerdo Hazelhekke van wie heel FC Utrecht vond dat hij een meter of twee buitenspel had gestaan. Arbiter Theo Boosten wees gedecideerd naar het midden.

Nee, praat ons niet van NEC