Door Ad van Liempt - We waren het er rond de 80e minuut van FC Utrecht–Go Ahead Eagles in Vak P hardgrondig over eens: het geluk van FC Utrecht was op. Tweede plaats, al die wedstrijden waarin het op het laatst toch nog goed afliep – de droom was nu toch echt voorbij.

FC Utrecht stond met een man méér met 1-3 achter, Go Ahead speelde het spelletje voortreffelijk, met technisch verzorgd voetbal, slimme uitvallen en heel veel tijdrekken. Het was gedaan.

Dus niet. Adrian Blake, in de 70e minuut ingevallen voor Miguel Rodriguez, maakte er nog twee. Een in de 88e minuut, met een stuiterend schot, en een in de 97e minuut, zelfs in de laatste seconde van de blessuretijd, met een schot dat licht van richting werd veranderd. We keken, na de vreugde-explosie, elkaar enigszins glazig aan: toch weer niet verloren, weer teruggekomen uit onmogelijke positie.

Weer geluk? Nou nee, het elftal bleef tegen beter weten in vechten tot de laatste snik, en het massaal opgekomen publiek zweepte de ploeg op, weer met succes.

Wat was het opnieuw een waanzinnig spektakel in Galgenwaard, 3-3 in een meeslepend duel. Het begon met de negen minuten van Enric Llansana. De Spaans-Nederlandse middenvelder, uit de opleiding van Ajax, met veel jeugdinterlands op zijn naam, knalde de bal na vijf minuten in de rechterbovenhoek, buiten bereik van Barkas – een wereldgoal die een schok in Galgenwaard betekende.

Maar vier minuten later maakte Llansana, pal buiten zijn eigen strafschopgebied, een overtreding op Paxton Aaronson. Scheidsrechter Van der Eijk trok rood, tot veler verrassing – hij had ook voor geel kunnen kiezen. Utrecht mocht de volgende 81 minuten met een man meer spelen. Weer vijf minuten later leek dat een fluitje van een cent te worden: de ongrijpbare linkerspits Yoann Cathline (wat een heerlijke voetballer is dat toch…) zette voor en Miguel Rodriguez zette er zijn chocoladebeen (zijn rechter) tegenaan: 1-1.

Het kon niet meer misgaan. FC Utrecht begon aan een langdurige omsingeling van Go Ahead en kreeg kansen, maar langzamerhand bleek wat er aan de hand is met de ploeg in deze periode. Er is een spitsenprobleem, want David Min werd haast nooit gevaarlijk (net zo min als Noah Ohio in het laatste half uur trouwens), en daarnaast is er sprake van een curieuze onbalans.

Een voortreffelijk linkerblok met El Karouani en Cathline en een zowel aanvallend als verdedigend zwaar teleurstellende rechterkant met Rodriguez en Vesterlund. Na rust leek dat fataal te worden. Go Ahead scoorde met een man minder twee keer, na aanvallen die de rechterkant van FC Utrechts defensie te machtig waren.

Even klonk vanaf de Bunnik-Side de frustratie door met een aarzelend 'schaam je kapot’, maar direct herstelde de aanhang zich en nam ze haar voornaamste taak ter hand: Utrecht naar succes schreeuwen.

Dat lukte zowaar, dankzij invaller Adrian Blake, maar zeker ook dankzij de onvermoeibare Souffian El Karouani en Yoann Cathline, die onophoudelijk scherpe voorzetten vanaf links bleven aanleveren. We keken elkaar nog maar eens aan op Vak P. Met ongeloof. We blijven in de top van de eredivisie. Het hele jaar nog.

    
Na afloop sprak FC Utrecht TV met Ron Jans en Adrian Blake: