Door Frank Slijper - In de aanloop naar de afscheidswedstrijd van Mark van der Maarel viel het woord ‘nostalgie’ geregeld in Vak P. Misschien een heimelijk verlangen van een groepje 60-plussers naar een tijd dat alles beter was. Of naar een tijd waarvan we dachten dat alles beter was. Toen eredivisieteams nog bijna volledig uit regionale spelers bestonden.

Die tijd ligt ver achter ons en komt ook niet meer terug. Spelers worden vanuit alle windhoeken ingevlogen en verdwijnen meestal weer snel, op zoek naar nieuw geluk en betere contracten. Maar er zijn uitzonderingen. 

Bij onze FC vormt Mark van der Maarel die uitzondering. En jawel, er zijn er heus nog enkele meer. Jean-Paul de Jong, Jan-Willem van Ede, Leo van Veen. Maar deze boegbeelden stammen toch meer uit de gememoreerde nostalgische tijd toen clubliefde meer vanzelfsprekend was. 

Frans van Seumeren noemde Mark in het programmablad een cultuurbewaker, iemand die het groepsproces altijd bewaakte. De supporters die minder dicht bij dat interne proces betrokken zijn, hebben Mark nog nooit op iets negatiefs kunnen betrappen.

Geen verborgen agenda’s, nooit een lelijk woord over de club, bescheiden, geen gedweep met andere clubs om een verbeterd contract af te kunnen dwingen, onvoorwaardelijke inzet, nooit problemen als hij geen basisplaats had.

Dat laatste werd in de loop der jaren een herhaling van zetten. We wisten het tevoren. Als het seizoen eenmaal vorderde stond hij gewoon weer in basis. Een trainer deed nooit tevergeefs een beroep op hem. Van de Maarel bracht steevast nieuwe energie; in het veld en op de tribune. 

Het is niet voor te stellen dat de functie die Mark van der Maarel nu bij FC Utrecht gaat bekleden zou zijn afgeketst op (zoals bij Bram van Polen, PEC Zwolle) een transitievergoeding. Alleen het woord al. Past niet bij Mark, past niet bij FC Utrecht.

Op Vak P ontkwamen we tijdens zijn afscheidswedstrijd niet aan herinneringen van legendarische wedstrijden met Van der Maarel in een hoofdrol. De thuiswedstrijd tegen PSV bijvoorbeeld, 12 jaar geleden. We moesten het laatste kwartier een 1-0 voorsprong met nog slechts negen man verdedigen. Een spectaculaire omhaal van Mark van de Maarel voorkwam vlak voor tijd de gelijkmaker. 

Een van beide teams won vanmiddag met 2-1, maar dat deed uiteraard niets ter zake. En zoals het bij een afscheidswedstrijd hoort, was het de hoofdpersoon gegund om te scoren. Het stond dachten wij niet zo strak in het scenario dat dit vlak voor tijd moest gebeuren. Des te leuker voor iedereen. 

Het FC-credo “Uit het hart” deed zich gelden. FC Utrecht organiseerde voor ons clubicoon een geweldige afscheidswedstrijd, liet een fraai shirt ontwerpen en transformeerde vak M in Vak Mark van der Maarel met een eigen beeld. Hulde FC Utrecht, hulde Mark van der Maarel.

Het speciale shirt. Foto: Gerard Leenen