Hans van Echtelt - De afgelopen dagen heb ik vaak gedacht aan de twee meest kleurrijke linkspoten die ooit het shirt van FC Utrecht hebben gedragen.

Dat komt zo. Rob de Wit werd dezer dagen geregeld belicht in de media vanwege zijn historische treffer tegen Hongarije. Steeds weer kwam die magische solo in beeld door de vijandelijke defensie, afgerond met die vernuftige doeltreffende stift.

En die andere linkspoot was Jan Monster, die eveneens furore maakte met onnavolgbare passeeracties. Ook hij was afgelopen weekend weer eens in beeld, namelijk in het programma ‘Café Galgenwaard’, uitgezonden door sportzender ESPN. Van Monster is de mooiste anekdote dat een tegenstander huilend in de rust aan zijn trainer vroeg om gewisseld te worden. Hij was helemaal tureluurs gespeeld door Jan. 

Beide linkspoten werden op het hoogtepunt van hun voetballoopbaan getroffen door het noodlot. Rob de Wit werd geveld door twee hersenbloedingen, Jan Monster liep tegen ernstige knieblessures aan. Het beeld dat Monster, ondersteund door een verzorger, het veld definitief moest verlaten, staat op mijn netvlies gebrand. 

Voetballers die voortijdig afgekeurd worden, verdwijnen onvermijdelijk snel uit de belangstelling. Enige tijd worden hun namen nog genoemd in de sportkaterns, dan is de nieuwswaarde voorbij. Zo ook met Rob de Wit en Jan Monster. Beiden kregen nog wel nog wel een afscheidswedstrijd van Ajax, Marco van Basten troostte zijn teamgenoot De Wit destijds. 

Gelukkig is het mij wel gelukt om daarna nog lang contact met beiden te houden. Rob de Wit begon met zijn ouders een bridgecursus en nodigde mij lange tijd uit om wekelijks met hen mee te kaarten. Dat gebeurde vaak ook bij mij thuis, en zo kon het gebeuren dat mijn wc ineens volgeplakt was met stickers van Ajax, een ludieke actie van de voormalige linkspoot van de Amsterdamse club. 

Jan Monster en ik gingen na zijn definitieve afkeuring geregeld met elkaar wandelen in de buurt van Driebergen waar hij werd behandeld wegens mentale problemen. En toen in ons nieuwe huis vloertegels gelegd moesten worden, was Jan uiteraard de leverancier. Zijn bedrijf leverde immers die artikelen.

In mijn beleving zijn Rob en Jan na hun loopbaan nooit echt definitief afgekeurd.