Door Hans van Echtelt - Wie gehoopt had dat de galavoorstelling tegen Ajax tot een succesvol vervolg zou leiden, kwam in Sittard bedrogen uit. Een bloedeloze 0-0 stond na afloop op het Limburgse scorebord. En dan mocht FC Utrecht zich gelukkig prijzen dat doelman Barkas een strafschop van Halilovic stopte met een kundige reflex, anders was de formatie van Ron Jans puntloos huiswaarts gekeerd.

De offensieve daden van FC Utrecht waren op de vingers van een hand te tellen. Een pover schot van Bozdogan en een slappe kopbal van Labyad (door verdediger Guth van de doellijn gekeerd) waren de enige wapenfeiten, terwijl Booth in kansrijke positie voorlangs schoot. Zodat trainer Jans na afloop moest vaststellen dat een gelijkspel een rechtvaardige uitslag was. ,,Want dank zij de gestopte penalty hebben we toch nog een puntje overgehouden, het is nog steeds sprokkelen geblazen voor ons elftal.’’ 

Dat Jans na afloop zeker niet te spreken was over het vertoonde spel, mocht duidelijk zijn. Dat was deze kijker ook niet. Hij dacht met heimwee terug naar de vorige aflevering van Fortuna Sittard tegen FC Utrecht, toen er 3-4 op het scorebord stond. Een gave hattrick van Douvikas lag ten grondslag aan deze opmerkelijke uitslag, het ontbreken van een schotvaardige spits deed zich weer pijnlijk voelen.

En wanneer je bedenkt dat Descotte met een oog ernstige blessure het veld moest verlaten, biedt deze uitslag weinig houvast voor de toekomst. Ook invaller Toornstra, vorige week nog scorend tegen Ajax, kon vlak voor tijd de winnende treffer niet op zijn naam, brengen. 

Na de 0-0 gingen mijn gedachten ook nog even uit naar een confrontatie tussen DOS, de voorloper van FC Utrecht en Fortuna. Het was de allereerste wedstrijd die ik als jongen van zestien jaar in Galgenwaard mocht zien, samen met mijn oudere broer.

Na het laatste fluitsignaal van scheidsrechter Leo Horn afloop stond er geen 0-0 maar liefst 8-0 op het scorebord, met een hattrick van mijn idool Tonny van der Linden. En dan te bedenken dat bij de tegenpartij de legendarisch Cor van der Hart zijn bewaker was. Het is lang geleden, 20 september 1959 maar ik heb het netjes bijgehouden in mijn plakboek van destijds.

Toch zaterdagavond laat nog even opgezocht, en weer even wat vreugdevolle nostalgie tot me genomen.