Vak P - DOS-speler Henk Temming (94) overleden

Door Hans van Echtelt - ‘Ruwe bolster, blanke pit’, zo werd Henk Temming die vannacht in de leeftijd van 94 jaar is overleden, door zijn teamgenoten vaak gekarakteriseerd. Hij maakte als middenvelder deel uit van het kampioensteam van DOS dat in 1958 landskampioen werd. Bijna alle spelers van dat elftal zijn intussen overleden, alleen Andries Nagtegaal is nu nog overgebleven van de roemrijke Kanaries.

Henk Temming, die ook jarenlang grote bekendheid verwierf als eigenaar van de sportzaak in de St Jacobsstraat, heeft destijds op het nippertje het Nederlands elftal gemist. ,,Vier keer heb ik reserve gestaan,’’ vertelde hij destijds in een interview. ,,Ik moest me beschikbaar houden voor de Olympische Spelen van 1948, ik heb de brief thuis nog liggen. Wanneer er iemand uit de selectie zou afvallen, zou ik opgeroepen worden, helaas is dat nooit gebeurd.’’

Temming was een neef van teamgenoot Louis van den Bogert en vormde met hem het ijzersterke middenveld van DOS. ,,Louis was er voor de korte combinaties en het technische werk, ik moest het vooral van vrije trappen en afstandsschoten hebben Ook nam ik  altijd de penalties, die heb ik vrijwel nooit gemist, alleen Pieters Graafland heeft er ooit eentje van me gestopt. Dat was een goede keeper maar lang niet zo goed als die van ons, Frans de Munck alias de Zwarte Panter, die had veel meer uitstraling dan Eddy Pieters Graafland.’’

Statistici noemen Temming ook wel Mister DOS op grond van het aantal clubwedstrijden voor de Kanaries. ,,Maar Ton van der Linden en Frans de Munck waren onze blikvangers in  de kranten. Logisch maar je had in een elftal ook harde werkers en balafpakkers nodig. Zoals Johan Neeskens bij het Nederlands elftal. Wanneer Ton van der Linden door een onsportieve tegenstander hardhandig was aangepakt, ging ik meestal verhaal halen bij die jongen en dan zag je hem de rest van de wedstrijd niet meer in de buurt van Tonny. En dat is zo regelmatig gebeurd.’’

Temming noemde in zijn afscheidsverhaal het behalen van de landstitel ‘mijn absolute hoogtepunt omdat zoiets met een Utrechtse club waarschijnlijk nooit meer zou gebeuren’. Ik was al 34 jaar toen we kampioen werden en heb het als een mooi afscheidscadeau beschouwd. Toen ik daar bij de supporters op de schouders zat, heb ik ook een traantje weggepinkt en dat voor die ‘bikkelharde Temming’, zoals ik vaak genoemd werd.’’ Henk Temming is ook de vader van Henk-junior, zanger en componist van het Goede Doel (samen met Henk Westbroek).

Samen met de intussen ook overleden teamgenoot Gerrit Krommert, kwam hij nog niet zo lang geleden geregeld de thuiswedstrijden van FC Utrecht bezoeken. Op weg naar Vak P maakten we dan soms een praatje en spotten riepen dan naar Henk en Gerrit, dat ze steeds meer begonnen te lijken op die twee ‘mopperaars’ uit de Muppet Show. Want vroeger werd volgens hen natuurlijke een stuk beter gevoetbald.

In 2010 ontving de familie Temming een Israelische onderscheiding: Yad Vashem. Onderstaande foto en tekst is uit Ons Utrecht, september 2010.

Een beetje beduusd kijkt Henk Temming voor zich uit. Zoveel eer voor zijn zus Mien en zijn ouders Toon en Luus, dat het hem emotioneel even te veel werd. Afgelopen woensdag kreeg het drietal postuum, Mien overleed twee jaar geleden, de Yad Vasdhem, een hoge Israëlische onderscheiding.

Ze kregen de onderscheiding omdat ze in Tweede Wereldoorlog er voor zorgden dat de joodse Bernard Snatager kon onderduiken. Hij zou ook overleven terwijl zijn broer, zus en moeder in de concentratiekampen omkwamen. Mien trouwde met Bernard en bleven in Utrecht wonen.

De Yad-Vashem-medaille werd in het stadhuis in ontvangst genomen door de zus van Mien: Geert Smit-Temming (links van Henk) en de oorkonde was voor Aloise Snatager (helemaal rechts), het jongste kleinkind van Mien en Bernard. (Tekst en foto: Ton van den Berg).