Onze ouders hebben het beste met ons voor gehad maar onze toekomst valt behoorlijk tegen, vinden de theatermakers George Elias Tobal en Eran Ben-Michaël van The future ain’t what it used to be, de nieuwe productie van DOX.

Door Henk Roozeboom

Help je een meisje van wie naaktfoto’s circuleren op internet of een jongen die wordt gepest? Laat je liever een kind van de honger sterven en maak je daar een foto van, in de hoop duizend anderen van de hongersdood te redden? Hoe moet je omgaan met mensen die steeds maar blijven zeggen dat je ze discrimineert, terwijl jij dat nooit zou doen?

“Dan word je door diezelfde mensen toch ook gediscrimineerd, omdat ze je niet serieus nemen?,” zegt Ben-Michaël. “Met dit soort mechanismen heeft de nieuwe generatie tegenwoordig te dealen. Hadden onze ouders, opa’s en oma’s niet zo’n puinhoop van het Midden Oosten, Afrika, het bankensysteem en het milieu gemaakt dan hadden de jongeren van nu minder problemen gehad!”

De theatermakers houden ervan de dingen bij de naam te noemen. Zij maken deel uit van een nieuwe generatie theatermakers die zich inhoudelijk afkeert van gezelschappen die repertoire spelen van oude maar gerenommeerde toneelschrijvers als Shakespeare of Ibsen. De gezelschappen zeggen dan dat de mechanismen van toen ook voor nu opgaan.

            “En dan moet het publiek, wanneer er bijvoorbeeld iemand in zo’n stuk wordt uitgesloten, daar dan een vluchteling in kunnen herkennen,” zegt Ben-Michaël. “Wij vinden het interessanter om theater te maken over de tijd waarin we nu leven. Daarom maken we letterlijk gebruik van dingen die nu aan de hand zijn.”

            In The future ain’t what it used to be, zijn dat racisme, discriminatie, de vluchtelingenproblematiek, het kapitalisme en de achteruitgang van het milieu. Volgens de makers zit de jongere generatie nu opgescheept met de boosheid van al die mensen die daar slachtoffer van zijn geworden.

            Dat de gevolgen daarvan erg ingewikkeld kunnen zijn, laten de makers zien door twee tegenover elkaar gestelde waarheden op te voeren. In die contrasterende werkelijkheden schuilt het engagement van The future ain’t what it used to be. Het is geen engagement waarbij de theatermakers jou gaan vertellen wat goed of fout is of welke keuzes je moet maken. Ze laten zien hoe moeilijk het is om sowieso al een keuze te maken.

            Maar onder het motto dat iets kleins iets groots kan veroorzaken, roepen de theatermakers jongeren op wel in opstand komen. Een revolutie tegen de erfenissen van de oudere generatie.  Theatraal gezien werkt dat ook fantastisch maar de makers vinden het al mooi als de jongeren kunnen zien hoe sommige maatschappelijke mechanismen werken.

Dat is ook de reden dat ze de regie van deze DOX productie op hun schouders wilden nemen. Zo kregen zij de mogelijkheid om een paar duizend jongeren met hun ideeën over de erfenis van onze oudere generatie te confronteren. “Wij willen uiteindelijk dat jongeren bewust kijken naar de wereld waarin ze leven en naar welke rol zij daarin spelen,”zegt Ben-Michaël, ”Dat is onze motivatie”.

Voorstelling: The future ain’t what it used to be, door: DOX, regie: George Elias Tobal en Eran Ben-Michaël,  te zien: 04-09  in: theater Kikker (Uitfeest preview) en 06 t/m  09-09 in: Podium Hoge Woerd informatie en reserveringen: www.wijzijndox.nl