Pressiegroep voor Geluksvogels, een kort verhaal in 2 afleveringen door Raymond Taams

¨Momentum creëren is onze focus, de belangrijkste emancipatiebeweging van dit decennium worden het doel”, sprak voorzitter Guus Oostveen geestdriftig tijdens de oprichtingsvergadering van de Pressiegroep voor Pechvogels in 2022. Ruim tachtig leden hadden zich op een kille aprilavond verzameld in een werfkelder aan de Utrechtse Oudegracht. Uit verveling startte Oostveen tijdens de coronapandemie in de jaren ervoor de Facebookgroep ‘Pechvogels’. Zelf had hij, op zijn drieënveertigste, door een faillissement en daaropvolgende echtscheiding geen enkel perspectief meer. Via internet wilde hij in contact komen met lotgenoten.

Marjanne Zwarts meldde zich als eerste lid. Zij zag in 2018 de snackbar afbranden die ze met haar man Fred bestierde. Onwillige verzekeringsmaatschappijen brachten het echtpaar in financiële problemen, Fred begon te drinken. Binnen een week had de Facebookgroep driehonderd leden, versoepelingen van de coronamaatregelen maakten kort daarna fysieke bijeenkomsten mogelijk. Op een woensdagavond in oktober troffen Guus en Marjanne elkaar voor het eerst in café Averechts in de Vogelenbuurt. Vijftien andere pechvogels meldden zich, waaronder Priya, een Surinaamse dame van zestig. Tegen het einde van de avond zaten ze met z’n allen aan de grote tafel bij het raam te schateren om Priya’s verhalen; een zeer bewogen leven had zij achter de rug.

Meer ontmoetingen volgden, er ontstond een harde kern die serieuzer werd, gesprekken gingen voornamelijk over de uitzichtloze economische situatie waarin Nederland zich na de coronacrisis bevond. Organisatorisch waren Guus en Marjanne de drijvende krachten, zij verstuurden iedere week de uitnodigingen via Facebook, bovendien zorgden ze ervoor dat digitale discussies binnen de perken van het fatsoen bleven. Soms bleef Marjanne slapen bij Guus, maar een relatie wilden ze voorlopig allebei niet.

Toen kwam de kerstborrel, een legendarische avond. Voor het eerst werd de werfkelder aan de Oudegracht afgehuurd. De Utrechtse volkszanger Sjon van Dijk, zelf een van de leden, verzorgde een optreden. “Lieve pechvogels, vanavond zing ik voor jullie repertoire van twee grote helden, mannen die allebei voor het ongeluk geboren waren, maar er toch iets van maakten”, begon Sjon. Daarmee doelde hij op André Hazes en Koos Alberts, zangers die respectievelijk drie echtscheidingen en een auto-ongeluk met blijvend letsel voor hun kiezen kregen. Hoogtepunt van het optreden was ‘Eenzame Kerst’ van Hazes, beschonken beklommen Guus en een handvol anderen het podium om mee te zingen, een tafereel dat overvloeide in spontane karaoke.

Vincent Jansen, een corpulente vijftiger met een slecht gebit, wist de aanwezigen tot tranen te roeren met zijn uitvoering van Armand-klassieker ‘Ben ik te min?’. Van de korte stilte na het applaus maakte Vincent gebruik om zijn frustratie te delen. “Sinds augustus bracht ik als chauffeur leerlingen met een verstandelijke beperking naar school, ondanks prima functioneren ontsloegen ze me, ouders vonden dat ik een pedofiel uiterlijk had”, vertelde hij. “Schande!”, brulde iemand achterin de zaal, vanaf dat moment ontstond een broeierige, revolutionaire sfeer.

Dat het verhaal van Vincent iets losmaakte, bleek de dag erna op Facebook. “Die schijterige hogeropgeleiden die alles wat niet perfect is behandelen alsof het ebola heeft”, schreef de vrijgezelle vrachtwagenchauffeur Marcel. “Laten we ons verenigen en maatschappelijke druk uitoefenen, meer pechvogels aan talkshowtafels”, opperde voormalig tupperware-verkoopster Truus. Halverwege februari zaten Guus en Marjanne bij de notaris om de ‘Stichting Pressiegroep Pechvogels’ in te schrijven. Positieve energie kwam vrij na de eerste vergadering. Zonnige aprilochtenden werden besteed aan het opstellen en versturen van persberichten. “Morgenavond allemaal RTL 4 kijken: Guus en Vincent bij Eva Jinek!”, meldde Marjanne opgetogen op 1 mei.

“Emancipatie van pechvogels, het klinkt ludiek, maar voor de heren aan tafel is het bloedserieus”, introduceerde Eva met Amerikaanse tongval het onderwerp. Bedeesd en onwennig deed Guus de hoofdlijnen uit de doeken. Scherpte kreeg het gesprek toen een andere tafelgast, acteur Victor Reinier, zich erin mengde. “Sorry hoor, als ik op de set van Flikken Maastricht sta te acteren met een tegenspeler die achtervolgd wordt door pech, dan staat zo’n scène er misschien pas na achtendertig pogingen op”, zei hij. Gegrinnik klonk uit het publiek, Vincent reageerde getergd. “Als knappe kerel en goedbetaald acteur heb jij makkelijk praten”, beet hij Reinier toe, “ik daarentegen breng voor acht euro per uur die kindertjes rond, en krijg als dank te horen dat ik een kop als een pedofiel heb.”

Weinig bijval oogstten de pechvogels op sociale media. ‘Als die kerel kwaad is, lijkt hij nog meer op een kinderverkrachter’, schreef iemand onder de hashtag #jinek. ‘Gewoon een spuitje geven dit soort gasten, klagen alleen maar’, recenseerde een kijker. Naar aanleiding van de uitzending meldde mediatrainer Cora Alberts zich bij Guus. ‘Zelf failliet gegaan door coronapech, help jullie graag’, twitterde ze.

Vervolg en slot morgen...