De Utrechtse taxichauffeur Marcus van den Heuvel bezocht vele WK's en is nu in Brazilie en doet verslag voor Nieuws030, dit keer ontmoet hij een ex-president.

Eindelijk was er vrijdag een rustdag in het voetbalgekke Brazilië. 
Poulewedstrijden waren klaar, tijd voor iets anders! Een feestje bijvoorbeeld. Mijn vriendin had al gezegd dat we vrijdagavond naar een feest zouden gaan die zijn weerga niet kent.


Nou was ik hier in februari in Maceio ook al voor het carnaval, en ja, ze kunnen er wat van. 
Met ze vieren gingen we om half 11 in de avond op weg naar het feest. Dat 
was 50 kilometer landinwaarts in de stad San Miqeul, waar ze werkt.


Maceio uitrijdend viel mij al op dat er geen verlichting op straat en snelweg was. 
Nou ja snelweg? Het was meer een veredelde landweg, weliswaar tweebaans, maar weinig tot geen asfalt. 
En toch knalde ze overheen met een 90 km per uur.


Plotsklaps was er een paard met wagen voor ons, inhalen dus. 
Een hond die rustig langs de weg loopt, een fietser, ja wat al niet meer. 
En alles zonder verlichting.
 Geen borden, alleen maar links en rechts rietvelden.
 In Nederland zouden we zeggen 'zachte berm'. 
Werkelijk nog nooit zo bang geweest in een auto en als taxichauffeur rijd ik toch heel wat kilometers.


'Wat is er lief?', zei ze, 'Ik rij dit elke dag en ken de weg!'. 
Ja ja. 
We zijn heelhuids aangekomen en mijn vingers verkrampt losmakend van de beugels vraag ik: '
Ga jij drinken vanavond? 
Ja! Was het antwoord.
 Mooi, hier die sleutels, ik drink dan niet en rij ons terug. 
Voelde ik mij toch happy bij.


Dan het feest, ik kreeg een bandje om, en ja hoor daar gaan we weer: VIP-ruimte boven de duizenden mensen die onder ons stonden te swingen op de nummers van de Braziliaanse Marco Borsato en Marianne Weber. 
Het leuk wel een concert van de Toppers. 
Maar dan anders.

In de 
VIP-ruimte bleek alle drank gratis te zijn. 
Niet verkeerd, en beetje jammer dat ik dus de BOB was. Maar zo ik het feest wel nuchter volgend. Op een gegeven moment zie ik overal camera's en fotografen de ruimte inkomen.
 En er werd maar naar één man gekeken en dat was de oud-president van Brazilië te zijn. Fernando Collor de Melo, heet de beste man en hij was in de jaren negentig twee jaar president geweest.

Ja, met die man moest ik wel even op de foto.
 Ik heb nog geroepen dat ik Rutte goed ken, ahum, maar mijn Portugees was toch niet voldoende om tot hem door te dringen. En die kans kreeg ik ook niet meer want de man werd ook door anderen belaagd voor een foto. Hij schijnt heel populair te zijn en wil zich weer verkiesbaar stellen. Dat zou mooi zijn.

Ik dacht nog, in wat voor kringen bevind ik mij eigenlijk? De allerhoogste dus. Met het netwerk van mijn Braziliaanse vriendin komen we nog eens ergens.

Tot hoe laat duurt het eigenlijk, informeerde ik diep in de nacht voorzichtig. 
Tot 6 uur. 
Oh? 
Tot de zon opkomt.

En zo reed ik met 
het licht een beetje opkomend even na 6 uur naar huis. Dat was dan weer een voordeel, dat ik wat op de weg kon zien. En terwijl de anderen om me heen rustig in slaap vielen, droomde ik voorzichtig van een baantje als chauffeur bij president Fernando Collor de Melo, totdat ik moest uitwijken voor een overstekende koe.

Marcus van den Heuvel