De Utrechtse taxichauffeur Marcus van den Heuvel bezocht diverse WK's-voetbal over de hele wereld. Hij doet nu in Brasil verslag voor Nieuws030.

Vrijdag waren rond het middaguur vertrokken vanuit Maceio, mijn thuisbasis, naar Salvador. 
Het is maar een uurtje vliegen en we waren er al eerder geweest voor de wedstrijd tegen Spanje.


De tweede helft van Duitsland Frankrijk konden we een beetje volgen in de taxi, maar echt veel gemist hadden we niet, althans dat konden we opmaken uit het verhaal van de taxi-chauffeur.


Aangekomen in ons vertrouwde appartement wilden de dames toch nog eerst boodschappen doen want de koelkast was natuurlijk leeg.
 En nog geen uur later moesten ze de wedstrijd volgen van Brasil tegen Colombia. 
Nou kan ik af en toe wel eens eigenwijs zijn, maar ik stelde toch echt voor om eerst de wedstrijd te gaan kijken in een café en later dan boodschapjes in huis te halen.


Maar nee, de dames wilden toch echt eerst boodschappen doen. Dus toen we eindelijk naar het 
café gingen waren alle beste plekken al lang ingenomen. Ergo, er was gewoon nergens meer plek. Tot ver over de straten hingen de Brazilieros in lantaarnpalen en stonden ze op kratjes om maar een glimp op te vangen van hun helden.

Vanaf een muurtje lukte het ons positie in te nemen en konden we toch nog wat zien, en dat was niet best. 
Nou was ik al niet zo kapot van de eerste wedstrijden van Brasil, 
maar tegen Colombia was het nog triester. 
Wat een stel duikelaars zeg. 
Blatter en de FIFA duwen Brasil gewoon richting de finale. Een 
aanfluiting gewoon.

Zaterdagmorgen ging ik onze stadionkaarten ophalen op het Oranjeplein.
 En wie kom ik daar tegen: 
Siege Postuma, een Utreg-supporter van het eerste uur. 
Eindelijk dan een Utrechter die niet op 't veld staat.


Kaartjes op zak en richting de eettent waar we tegen Spanje ook zaten.
 Daar zou ik nog twee maten treffen die ik in zuid Afrika had leren kennen.
 En wat bleek, we hadden opeens nog wat kaarten over.
 Dus toch maar weer wat gehandeld met wat Engelsen die heel graag naar de wedstrijd wilden.


Maar de wedstrijd kwam dichterbij en de kans dat je voor handel gepakt kon worden werd groter omdat er steeds meer politie en militairen rondliepen.
 En op tv had ik gezien dat er toch wat handelaren waren gepakt.
 En ja daar had ik dus totaal geen zin in.


Ach weet je wat, zei mijn maat, we geven de laatste paar kaarten gewoon weg. Hij zag een paar jochies lopen die echt met verwonderde ogen naar al die oranje supporters keken.
 Ook ik zag er een en wenkte hem naar mij toe.
 Psssst amigo, futjebol kijken?
 Si, was het antwoord.
 Kom maar, neem ik je mee.
 Hield het knaapje vast alsof het mijn eigen kind was.


Eenmaal in het stadion moest hij naar 'categorie 2' toe, want 
ik zat ietsie pietsie beter want we hadden weer VIP-kaarten geregeld. 
Ik gaf het jochie mee met een steward en zei: let goed op hem, oke? 
De steward lachte en stak zijn duim op: '
Komt goed', zei hij.



Moet ik nog wat over de wedstrijd zeggen? Een ding wil ik wel kwijt en dat is dat Wesley Sneijder mijn vlag zag en moest lachen toen ik keihard riep: 
ONDIEP FOREVER.
 Het kleine duimpje van Wes omhoog stekend, zo van: ja, ik zie de Utregvlag wel. 
Kippenvel momentje.


De rest is historie.
 Wat een avond, ik stond nog oog in oog met Robin van Persie die juichend de tribune op kwam. We hebben nog tot laat in de nacht gefeest.


Nu moet ik maandag als de donder mijn vlucht omboeken of een nieuwe vlucht boeken.
 Want nu ik er toch ben wil ik die laatste twee games ook zien.
 En nee, niet de troostfinale. 
We gaan voor de echte gouden beker. 
En hoop voor het eerst van mijn leven dat Duitsland door gaat naar de finale.

En wij ook natuurlijk. 
Maar dat spreekt voor zich.

Marcus van den Heuvel