Marcus van den Heuvel bezocht vele WK's en doet nu voor Nieuws030 via de What's App verslag van zijn avonturen in Brasil.

Zaterdagnacht was het dan zover: op weg naar Sao Paolo.
 We waren vroeg naar bed gegaan omdat de wekker om 01.00 afging.
 De vlucht van Maceio naar Sao Paolo ging om 03.40 uur.


Wegrijdend uit het appartement stopte mijn vriendin Mary nog even en gaf mij een tasje met eten wat nog over was van de avond ervoor. Ik moest dat aan een half slapende man geven die met zijn hondje tegen een muur aanlag.
 Het hondje reageerde direct door te grommen, maar zag toch ook wel in dat ik goede bedoelingen had.
 'Pssst amigo, manjare, okay'.
 Obrigado, zei de man die zijn ogen open deed. 
Het breekt toch je hart als je dat zo ziet liggen met ze tweeen. 


Eenmaal op de airport aangekomen en een biertje gedronken te hebben, is een soort ritueel van mij, gingen we om 03.45 uur de lucht in. Drie uur later landden wein Sao Paolo. 
Met de taxi naar het hotel, wat overigens een half uur duurde, checkten we om 11 uur in.


Ik wist dat er vriend zou komen die twee straten verder in een hotel verbleef.
 Dus zondagavond hem opgewacht. Hij zag er moe uit, toen hij kwam aanlopen. Gebroken was hij van de lange vlucht vanuit Nederland.


Het is niet zomaar een vriend die ik daar ontmoette, het is een van mijn beste kameraden. 
Niemand minder dan onze eigen Bennie ten Boden.
 De beste voorzitter die we ooit hebben gehad van de supporters-vereniging FC Utrecht. 
Die andere beste voorzitter die we ooit hebben gehad is Theo Aalbers, maar dit geheel terzijde.


Helaas is Bennie geen voorzitter meer omdat er in het verleden dingen zijn gebeurd die teveel woorden bevatten om het allemaal op te schrijven.
 Maar een ding is zeker: hij was en zou nog steeds de beste voorzitter zijn geweest van de supportersvereniging. 
Want wat er nu zit! Ach, laat ook maar.

Dezelfde avond gingen we nog naar een andere goede vriend van ons die het een en ander regelt omtrent voetbalwedstrijden.
 Ik ga daar verder niet op door, maar het moge duidelijk zijn dat je dat soort vrienden je altijd kunnen helpen met het een of ander.

De volgende dag dus de wedstrijd tegen Chili.
 We vertrokken met zijn vieren naar het station om van daaruit met de trein naar het stadion te gaan. Uiteraard met de Utrecht-vlag die nu toch maar eens in het tv-beeld moest komen, zo hadden we besloten.


Na 5 controles om elke keer ons kaartje te laten zien, kwamen we bij het laatste checkpoint Charlie aan.
 De vlag moesten we laten zien, en wat bleek, 
maffia-baas Sepp Blaater vond de vlag TE groot.
 Vlaggen mochten maar max 2 meter zijn. 
En die van ons was duidelijk groter.


Ik had daar in Zuid-Afrika ook al gedonder mee, maar toen beloofde ik dat ik hem niet zou ophangen.
 Jaja, de paardenpokke voor ze. Hij hing gewoon in Kaapstad  over de reling.
 Maar nu was er geen doorkomen aan met onze vlag.
 Onverbiddelijk waren de mannen van capo di tutti capi Sepp Blaater.
 Word tijd dat ie weggaat of anders Volkert van de G maar inschakelen. Maar goed, geen vlag dus.
 Zijn Waterloo in Sao Paolo. 
Ik liet nog foto's zien van Salvador waar de vlag wel binnen was, maar nee hoor: nada niente vlag.



Twee uur voor de wedstrijd gingen we het VIP-dorp in om onze magen en kelen te smeren met champagne en kaviaar en andere etensdingetjes. 
Op een gegeven moment hoorde we een complete samba band met vier ongehoord mooie danseressen. 
De een nog mooier dan de andere. 
Schudden met die billen alsof er een tsunami door het dorp ging.
 Heb nog nooit een kontje zo zien bewegen. 
Wat een feest.



Na de wedstrijd gingen we snel terug naar het VIP-dorp om gewoon weer verder te gaan met eten en drinken.
 Hoe doe je dat toch, vragen sommige zich af? Hoe ik in die VIP-dorpen kom? 
Een simpel antwoord: netwerken .
De juiste mensen kennen en je afspraken die je maakt gewoon na komen.
 Het leven kan dan zo leuk zijn.


Terug naar het hotel om 16.45 uur in een taxi die reed alsof hij echt ergens op tijd moest zijn.
 En ja, dat moest hij ook want Brasil speelde om 5 uur tegen Kameroen. 
Ik denk dat ie onderweg zo maar drie gasten had doodgereden als die niet net op tijd opzij sprongen. 
Werkelijk nog nooit zo'n gek zien rijden. 
Maar ook dit avontuur weer overleefd. Pfffff. 


En nu terug naar Maceio om een paar dagen te relaxen, voordat Mexico op ons pad komt.

Marcus van den Heuvel