Nieuws030-lezer Daan Verhoeven, een personage van schrijver Raymond Taams, publiceert het dagboek dat hij bijhield gedurende de Cookie-crisis in januari van dit jaar.

donderdag 21 januari 2021

Gisteravond laat ging de deurbel. Onderuitgezakt lag ik met een zak chips op de bank naar ‘Een Nationaal Vaarwel’, zoals het gezamenlijke programma van publieken en commerciëlen heet, te staren. Irene Moors presenteerde, op de sofa naast haar lag een huilende Jesse Klaver met zijn hoofd op schoot bij Thierry Baudet.

Waar het precies over ging bleef onduidelijk, het geluid stond zacht, de afstandsbediening zwierf ergens. Strompelend bereikte ik de voordeur en deed open. Op de stoep stond een lieflijke jonge vrouw met een glanzend, rond gezicht en goudblonde haren. “Hoi, ik ben Suus”, stelde ze zich voor, “van het feest afgelopen weekend.”

Bij het woord feest maakte ze met wijs- en middelvinger van beide handen aanhalingstekens in de lucht. “Euh, jij had geappt..”, stamelde ik, “en dan, euh, wil het geval dat ik nu ter plekke voor de tweede keer verliefd op je word.” Normaal ben ik geen gladde prater, de overzichtelijkheid van slechts tien resterende dagen maakte bijzonder scherp. Hoofdschuddend, handen in de zij, keek Suus me aan. “Waardeloze tekst, alleen omdat de wereld vergaat kom je ermee weg”, grijnsde ze.

Vervolgens nam ik haar jas aan en schonk ons wijn in. “Hoe je over je ouders sprak vond ik ontroerend, weet je nog wat je zei?”, klonk het spinnend in mijn linkeroor. “Nee”, bromde ik. “Tijdens onze derde vrijpartij kwam je op een, zoals je dat zelf noemde, ‘tantra-achtige’ manier in me klaar”, vatte Suus samen, “vervolgens lag je drie kwartier op je rug, ogen dicht, een zoemend geluid makend. Eerst schrok ik van de teksten die je plotseling uitsloeg, zoals: ‘Papa keek goedkeurend toe hoe ik in deze vrouw ging, het liefst had hij me persoonlijk naar binnen geduwd’.”

“Oh, ik heb ooit zo’n spirituele cursus gedaan bij een vriendin”, deed ik luchtig. “Nee, het ging verder”, hervatte Suus, “je was op de plek waar jij, pa en ma snel weer samen zouden zijn. Sinds corona verlangde je hier intens naar. Weg van alle nerveuze burgers die zo aan het leven hangen dat ze zelfs op handen en voeten naar de supermarkt kruipen als autoriteiten beweren dat dit veiliger is. Hoewel jullie in het verleden behoorlijk ruzie konden maken, bewonderde je de overgave waarmee ze leefden en stierven.”

“Wacht…”, schoot ik overeind, “wat gebeurt daar op televisie?” Ingeklemd tussen twee smurfen zat Vader Abraham op de bank bij Irene Moors. Met ogen als schoteltjes keek iedereen naar een monitor buiten beeld, de rechtersmurf had zelfs zijn hoofd afgezet. Haastig zocht ik de afstandsbediening om het geluid harder te zetten. “….ja, het journaal, ja, even wachten nog…”, hoorden we Irene schutteren toen het volume een verstaanbaar niveau bereikte. Kort daarna werd er geschakeld naar nieuwslezer Winfried Baijens van de NOS. “Goedenavond, volgens bronnen presenteert de Russische ruimtevaartorganisatie Roscosmos binnen enkele minuten een rapport met berekeningen waaruit blijkt dat de inslagkans van meteoriet Cookie ernstig wordt overschat. Geen vijfennegentig maar slechts vijfentwintig procent”, aldus Baijens.

Roscosmos-directeur Dmitry Rogozin verscheen tien minuten later voor de camera’s van de internationale pers. “Vrienden, vrienden van over de hele wereld, hier is goed nieuws voor jullie vanuit Rusland”, bezwoer Rogozin. Twee uur na de persconferentie van Roscosmos gaf Nasa toe dat de Russische berekeningen kloppen. Nu de overlevingskans van de mensheid plotseling vijfenzeventig procent is, proberen wereldleiders de controle over samenlevingen terug te krijgen.

Het toeval wil dat Amerika sinds gisteren een nieuwe president heeft, volgens de grondwet moest Joe Biden gewoon worden ingezworen voor twaalf uur ‘s middags op de twintigste januari. Veel belangstelling was er gezien de vooruitzichten van vierentwintig uur geleden niet voor zijn inaugurele rede. Daarin verzocht hij zijn landgenoten nederig om de tien geboden na te leven gedurende de laatste tien dagen. Groter kan het contrast met de ‘Survival Act’ die Biden zojuist presenteerde niet zijn, zelfs de coronamaatregelen zijn weer van kracht.

Suus en ik vreeën de hele nacht alsof er geen morgen bestond. Nadat we vanmorgen om elf uur wakker werden, keken we televisie vanuit bed. ‘Een Nationaal Vaarwel’ was per direct stopgezet. Jammer, want de voor cocaïnesmokkel veroordeelde voormalige NCRV-showmaster Frank Masmeijer zou speciaal uit de gevangenis worden vrijgelaten om een uur te presenteren. Goede herinneringen bewaar ik aan zijn ‘Holidayshow’ die begin jaren negentig op maandagavonden werd uitgezonden. Zo’n programma met een showtrap en danseressen met veren, waarvoor je iets langer mocht opblijven. Ach, de onschuld van die tijd, wat een verschil met tegenwoordig.

Morgen het slot...