Ad van Liempt - Buurman Rob, AZ-fan van geboorte, had me uitgenodigd mee te gaan naar AZ – FC Utrecht, gezellig. Hij had er niet bij gezegd dat het een Griekse avond zou worden, en de mooiste wedstrijd die ik ooit live gezien heb. Het werd 5-5. Ik ben hem eeuwig dankbaar.

Wat een avond! Een wervelend spelend FC Utrecht - wat een ongelooflijk verschil met het tobbende elftal van de competitiestart. Het hele team speelde goed, maar drie jongens komen in aanmerking voor een plek in  het sterrenteam van Voetbal International met als rapportcijfer een 8 of zelfs 9: Tayler Booth, Can Bozdogan en Tasos Douvikas.

Woensdag tegen Excelsior was al te zien dat de chemie tussen deze drie vaak tot heel mooie aanvalspatronen leidt, maar in het AFAS-stadion waren ze ook nog uiterst effectief. Douvikas scoorde drie keer, allemaal echte spitsengoals, en deed er voor Viergever en de eveneens erg sterk spelende Sander van der Streek ook nog twee assists bij. Hij werd tot man of the match gekozen.

Zijn landgenoot, en ploeggenoot in het Griekse nationale team, Vangelis Pavlidis, maakte er ook drie, waaronder de briljante 4-5, een goal die deed denken aan het magistrale Cruijff-doelpunt tegen Brazilië op het WK van 1974.

Taylor Booth gaf na afloop voor de ESPN-camera toe dat dit wel de beste wedstrijd uit zijn loopbaan moet zijn geweest. Hetzelfde geldt vast ook voor Can Bozdogan die een onwaarschijnlijke prestatie leverde op het middenveld: hij strooide met loepzuivere passes en toonde ondubbelzinnig aan dat Michael Silberbauer hem terecht een centrale positie in het elftal heeft toebedeeld.

De naam is gevallen: Utrechts nieuwe trainer heeft in een reeks van vier competitiewedstrijden zijn stempel op de ploeg gedrukt, het laffe schuifvoetbal de rug toegekeerd en de jonkies Bozdogan en Booth de ruimte gegeven om hun talent te etaleren. Niet voor niets had hij het na afloop steeds over de ‘courage’ van zijn ploeg. Moedig voetbal, gericht op scoren, ook al houdt dat risico’s in op tegengoals. Liever 5-5 dan 0-0, erkende hij op een vraag van ESPN. 

Overigens had ik het genoegen op de AZ-tribune dichtbij het vak te zitten waar het FC Utrecht-publiek had plaats genomen. Negentig minuten zongen en schreeuwden ze voor hun favorieten, zo begeesterd als we het in Galgenwaard maar zelden meemaken. Ze kwamen dicht in de buurt van het niveau van hun helden op het veld. Ik hoorde op het laatst zelfs een spreekkoor voor de trainer – het was werkelijk een bijzondere avond.

Toen we, heel diep in de nacht, thuis waren van de wedstrijd van het jaar/het decennium/ de eeuw, hebben buurman Rob en ik de samenvatting nog even teruggekeken. Het bleek allemaal echt te zijn gebeurd.