De chaos die Oudenoord heet

Willem Geijssen - Voor mijn deur, op de Oudenoord, is het al maanden een immense puinhoop! Vanuit mijn raam heb ik zicht op drieëntwintig verkeersborden en het verkeer staat de hele dag stil. Nu weer vanwege de knip naar de Weerdsingel, die afgesloten is voor alle verkeer vanwege de herinrichting van de straat.

We hebben net een proef achter de rug met een knijp, hetgeen inhield dat het verkeerslicht richting Weerdsingel dertig seconden op rood en tien seconden op groen stond. Ongeduldige automobilisten die naar de Amsterdamsestraatweg wilden, toeterden en scheurden langs elkaar heen om er het eerste te zijn, want meer dan drie auto’s kwamen er in tien seconden niet door. Veel kleine botsinkjes, omdat er altijd wel een bestuurder zat te suffen, en zelfs af en toe een handgemeen waren het gevolg van die knijp.

De proef met de knijp is voorbij en we hebben nu een maand een knip, maar het verkeer staat er nog steeds, al hopen de beleidsmakers nog steeds dat de weggebruikers tot de ontdekking komen dat het heel verstandig is om een andere route te kiezen. Neem maar van mij aan dat wanneer er weer een knijp is, na 7 november, en de Weerdsingel een 30-km weg is, er weer lustig voor diezelfde route wordt gekozen.

Hier heerst de wet van de snelweg en alle ellende van dien. Het lelijkste stuk van de stad noem ik het altijd en dat zal het voorlopig nog wel even blijven, ook al worden er mooie plannen uitgevoerd voor nieuwbouw bij de Vecht. En er staat wel heel uitnodigend op een tegel in het trottoir ‘Maak eens een praatje op ons stoepje’ maar die tekst is al lang niet meer te lezen. Zolang ze al die lelijke kantoren op de Oudenoord laten staan en al die auto’s daar doorheen laten denderen zie ik geen verbetering.

Fietsers worden nu via betonnen blokken op de Oudenoord over de Monicabrug geleid, nu eens linksom, dan weer rechtsom, zodat iedereen in totale verwarring er dan maar omheen rijdt met het risico door een vorkheftruck te worden gespietst, waarvan de bestuurder simpelweg 'sorry' zegt. Ik verzin het niet, ik heb het zelf gezien.  

En bij de oversteekplaats voor fietsers en voetgangers op de kruising bij de Kaatstraat is het ook voortdurend bal.

Moeders met kinderwagens wurmen zich op het zebrapad langs daarop stilstaande auto’s, fietsers slingeren zich in volle vaart daar weer langs en verkeersregelaars in hun felgekleurde pakken met daarop in grote letters TRAFFIC SUPPORT zien geen kans ook maar enige orde te houden.

Een Marokkaanse fietser, met aan het stuur aan elke kant twee grote plastic zakken boordevol kippen, slingert zich op het trottoir de hoek om en scheurt het fietspad op naar links, waar op dat moment een moeder met bakfiets en kind erin diezelfde bocht naar rechts aan het maken is. Het resultaat laat zich raden: kind, Marokkaan en kippen vliegen door de lucht en de moeder kan ternauwernood de rem vinden. Na hevige huilbuien van het kind uit de bakfiets blijkt iedereen, door een godswonder, dat kan niet anders, ongedeerd. 

Het is maar goed dat mijn werkkamer aan de achterkant ligt aan de rustige Monicahof, waar ik de vogeltjes zie fladderen en fluiten, winterkoninkjes, roodborstjes, noem het maar op, van mus tot koolmees en Vlaamse gaai en zelfs een bonte specht. Na een drukke werkweek voelde het altijd alsof ik op de camping aankom. 

Maar aan de voorkant blijft het tobben. Na de bonte specht aan de achterkant zag ik dezelfde dag ineens mannen in bonte pakken voor mijn raam verschijnen, die de al maanden geleden op de stoep gemorste gele verf met een hogedrukspuit verwijderden en tegelijkertijd de rioolput ontstopten. Resultaat: De hele gevel, inclusief de ramen, besmeurd, maar tegen de tijd dat ik dat zag, waren de heren natuurlijk allang vertrokken.

Wonen op de Oudenoord, een belevenis!