Voetbal is meer dan een ‘spelletje’, zegt Paul Verweel, voorzitter VV Hoograven aan de start van een nieuw seizoen. Volgens hem hebben voetbalverenigingen ook een maatschappelijke taak en zijn ze belangrijk in de ontwikkeling van kinderen. Hieronder zijn verhaal, zijn opinie. Reageren mag.

Na een lange mooie zomer met veel sportieve successen en tegelijk veel onthutsend ander nieuws kriebelt het weer om te gaan spelen. Selectiespelers zwoegen weer met stramme spieren, de jeugd staat te trappelen voor de ‘belangrijkste bijzaak van het leven’. Trainers zijn vol vertrouwen, bestuurders hebben ambities en spelers vinden allemaal dat zij beter zijn dan een ander en dus ‘erin’ horen of zijn gewoon blij hun voetvalvrienden te ontmoeten. We gaan weer beginnen. De bal gaat rollen. En daar zijn we voor

Voetbal, daar draait het om. Maar verenigingen zijn meer dan ‘voetbalaanbieders’. Verenigingen zijn vrijwillige gemeenschappen van mensen. Waar je ondanks alle verhalen van individualisering nog mensen vindt die ‘om niets’ nog wat voor een ander doen. Het spel en de club zijn ondanks alle problemen (maar die heeft iedere organisatie) nog steeds van, voor en door vrijwilligers (vrijwillig maar niet vrijblijvend) en dat is een groot goed.  

Maar van het grote Barcelona wordt gezegd: Barca is meer dan een club, dat betekent dat ze meer willen zijn dan een voetbalclub en gemeenschap en dat willen veel amateurverenigingen ook. Veel verenigingen kiezen ervoor ook voor anderen buiten de club van betekenis te zijn. Ze bieden trainingsactiviteiten aan voor niet-leden, geven met behulp van Combifunctionarissen lessen op scholen en voor schoolkinderen op de club, ze organiseren activiteiten voor mensen met een beperking, organiseren bijeenkomsten voor oud leden, houden inzamelingen of hebben zelfs uitwisselingsprogramma’s voor kinderen in andere werelddelen.

Ik hoor ook mensen en verenigingen in Utrecht, die zich afvragen of het niet genoeg is dat wij het spelletje organiseren. Natuurlijk, het spel organiseren is prachtig maar heeft de beroemdste voetballer van ons land niet gezegd: “Als je wat voor anderen kan doen, moet je dat doen”. De deelname van tienduizenden kinderen aan activiteiten op zijn trapveldjes laat zien wat je kan bereiken. Het heeft waarde en is nog leuk ook. Hiermee promoveer je altijd en heb je iedere periode een prijs.

Maar voor verenigingen die dat allemaal te ver gaat, bestaat altijd nog een andere mooie maatschappelijke taak. Namelijk een bijdrage leveren aan de sociale ontwikkeling van kinderen. Door te sporten leren kinderen niet alleen een ‘stift’ te geven (hoe mooi ook) , te koppen of afvallende ballen te veroveren.

Ze ontwikkelen zich ook als mens. Ze leren om te gaan met andere mensen met andere opvattingen, ze leren wat eerlijk is en niet, ze ontwikkelen motorische vaardigheden, die ook van belang zijn buiten het voetbal, ze gaan langdurige relaties aan en leren te functioneren in een context waar regels gelden en niet alleen genomen maar ook gegeven moet worden. Ze leren onderscheid maken, voor zichzelf op te komen maar ook zichzelf weg te cijferen in het belang van anderen en ‘het team’. Kortom vaardigheden die buiten het sporten van groot belang zijn om in deze samenleving een plek te vinden.

En daar kan je als vereniging(en) veel aan doen. Wij volwassenen en verantwoordelijken als bestuurders, trainers/leiders of aanwezige ouders hebben daar een belangrijke taak in.

Leren we kinderen sportief te spelen of is voor een overwinning alles geoorloofd? Laten we de grensrechter punten pakken voor het team of probeert hij de moeilijke buitenspel momenten eerlijk te beoordelen?

Hebben we een thuisfluiter of een spelleider? Staan coaches te schreeuwen of coachen ze positief? Benaderen we een team dat op bezoek komt positief of negatief omdat ze van een vereniging met een bepaalde naam komen? Laten we als ouders jonge kinderen zelf spelen of moeten ze al ‘taken’ vervullen? Blijven ouders achter het hek of moeten ze per se op de zijlijn staan? Hebben we begrip voor elkaars problemen of maken we ze liever? Leren we: eerlijkheid loont of is dat te romantisch omdat je met oneerlijk vlaggen, fluiten en spelen kan winnen en dat dus oneerlijkheid loont?!

Kortom: we hebben een hoop keuzes het leuk te maken voor onze kinderen, onze tegenstanders en onszelf maar we kunnen ook een hoop verpesten. Ook daarom zijn we meer dan ‘het spelletje’. En laat nu de bal maar rollen.

Paul Verweel

Voormalig vicevoorzitter KNVB, voormalig voorzitter VSU en nu voorzitter VV Hoograven.         

Reageren? Klik hier