Roots in the Park toont breed Amerikaans muziekpalet

Dries van Dijk -  Liefhebber zijn van Amerikaanse rootsmuziek in alle kleurrijkheid is een relaxte bezigheid binnen de groene oase van het Julianapark langs de oude ‘route’ van Utrecht naar Amsterdam. Een belegen ‘route 66’, de directe omgeving bleek afgelopen zaterdag prima te kunnen leven met de derde levering van ‘Roots in the park’. Vanaf balkons rond het park werd meegenoten van zonovergoten klanken in een licht windje. 

Het festival bleek opnieuw prima uit de voeten te kunnen met één podium. Ook problemen werden in dezelfde relaxte ‘mood’ opgelost. Een frietkot verzakt in de moerassige parkbodem. Gewoon verplaatsen naar steviger roots. Een stevige storing in de geluidsversterking voor het optreden van Ryan Bingham. Presentator Jaap Boots toetert de maleur met de handen aan zijn mond naar de voorste rijen: ‘Geef het door naar achter.’

Een tref: Ryan Bingham is een relaxte gast met een van de meest gruizigste stemmen van deze middag. Je zal hem niet horen piepen. Typisch voorbeeld van de romantiek in de Americana, roots, hillbilly, country of hoe deze ‘folkmusic’ ook mag worden genoemd.

Met de inzet van een prachtige, oude violist toonde Bingham zich in de arrangementen schatplichtig aan de Ierse en Schotse dansmuziek, jigs en reels. Maar hij aarzelde ook niet om recentere helden over het voetlicht te brengen: Rip this joint van de Stones en Don’t think twice, it’s alright in een te eerbiedige uitvoering voor meester Bob Dylan. Heerlijke akoestische muziek met een stevige scheut scheurgitaar en swingende vioollijnen.

Het programma bevatte meer parels uit alle wereldhoeken. C.W. Stoneking wierp een ander licht op het ruige Australië. Met een fraaie mix uit vele muzikale vaten mengde hij met zijn gouden Fender even zo gemakkelijk een mambo, met Caribische elementen, als jungle muziek, direct gevolgd door boogaloo, gospelhymn of een bluesballad. ‘Jullie kunnen kiezen uit 2 ballads: We gaan naar een paradijseiland of naar de hemel, zonder retourmogelijkheid, Ah, ik zie het al, jullie kiezen voor de laatste.’

Zijn supercoole presentatie werd geheimzinnig omlijst door ‘three ladies in black’, die hemelse koortjes, verrassende drumtikken en een stevige akoestisch bass- en baritonsax-tonen rondom zijn mooi simpele zang- en gitaarpartijen legden. Eindigend met ‘Into temptation’ van Bobby ‘Blue’ Bland. ‘Geen goede titel, wel een mooie tune’, zo eerde Stoneking zijn oude bluesheld.

Een levende bluesheld is Keb’ Mo’. Geen rammelende drumkids, rafelige bass of groezelig gitaargeluid. Snoeistrak, transparant en cool! Een lenige stem van een royaal zestiger. Dobro-gitaar klanken ondersteunen een kindermelodie, waarin opgewekt de ontbrekende gelijkheid in de mensheid wordt gehekeld, terwijl het publiek de voetjes uit het gras tilt.

Het festival trok ook een flinke groep ‘Southern Rock’-liefhebbers, die herinneringen aan The Allman Brothers en Lynyrd Skynyrd toetsten aan het reeds lang geroutineerd drievoudige gitaarfront van Blackberry Smoke. Met schouderlange haardossen en uitgesponnen gitaarsolo’s kwam het droge, hete Texas landschap tot leven in de avondzon van een zeer groen Julianapark. ‘If the good Lord’s willing and the creek don’t rise, I’ll see you at’…Roots in the Park 2017!