Laatste etappe van Le Tour Utrecht is een boekpresentatie

Door Raymond Taams - De laatste etappe van de Tour de France 2015 vond donderdag plaats in het Louis Hartlooper Complex. Het door Jeroen Wielaert samengestelde boek ‘Utrecht en de Tour’, met verhalen van gewone Utrechters over de Tourstart van vorig jaar, werd er gepresenteerd. Het was afzien in de foyer van de bioscoop, met een oneindige reeks beklimmingen maar zo hoort dat natuurlijk in de Tour.

Het zaaltje is om vijf uur gevuld met belangstellenden. Jeroen Wielaert staat in het midden bij een tafel, een ruim vallend rood overhemd om het Bourgondische bovenlijf en een leesbril in het warrige grijze haar. Op een andere tafel liggen stapels exemplaren van het boek, in plastic nog.

Bij de bar probeert intussen een dame met een rugzak bitterballen te bestellen. “Sorry mevrouw, maar er komen om zes uur heel veel bitterballen vanuit de organisatie, dus het is misschien handiger als u daar op wacht”, zegt de barman. “Kan ik niet vast een soort voorschot krijgen op de bitterballen, ik wil het anders ook wel zelf betalen hoor, ziet u, ik ben hier met mijn kinderen en die moeten nu eten”, houdt de dame vol. “We hebben ook taartjes”, is het laatste bod van de barman, maar de moeder is niet op andere gedachten te brengen. Bitterballen moeten het worden.

Bitterballen zijn voor alle aanwezigen het eindpunt van deze etappe, er waren trouwens ook kleine kaassoufflés, maar eerst moet er gewerkt worden. De uitgever spreekt woorden van dank tot Jeroen Wielaert, Ruben van Gogh leest een gedicht voor en vervolgens overhandigt Wielaert het eerste exemplaar aan Vincent Bijlo. “Wat een mooi boek”, roept de blinde cabaretier verrukt terwijl hij doet alsof hij de voorkant aandachtig bestudeert.

De zaal lacht en bij de bar wordt er vrolijk gedronken en gepraat. Maar we zijn er nog niet. Jeroen Wielaert fluit op zijn vingers om iedereen weer bij de les te krijgen. ‘Utrecht en de Tour’ is niet alleen geschreven door BN’ers, BU’ers of journalisten, nee, het staat ook vol met verhalen van gewone Utrechters. Die mogen nu een voor een naar het plateau in het midden van het getrapte zaaltje komen.

In de zakken van Wielaerts’ rode overhemd rinkelen plastic muntjes. De aanwezige journalisten beginnen verlekkerd te kijken, als hondjes die hun baasje een greep zien doen in de doos met hondenkoekjes. Maar de consumptiemunten zijn deze keer niet voor de mediamensjes, ze zijn voor de ware helden van deze middag: de Utrechters die aan het boek hebben meegewerkt. Iedere schrijver krijgt een boek en een muntje.

Sommigen staan bovenin de zaal en moeten afdalen, anderen beklimmen juist de trap. Pas na dik een uur is de presentatie afgelopen en worden de schalen met snacks binnengedragen.

Ondanks de late finish blijft de sfeer onverminderd opgetogen. De tomeloze energie die vorige zomer door de stad gierde is even helemaal terug. In gedachten is de verslaggever weer in de kroeg waar hij die warme zaterdagavond na de tijdrit was. Burgemeester Van Zanen danste er uitbundig met een grote Surinaamse man en rookte sigaretten met een wielerlegende op het terras. Verdomd, dat was een mooi verhaal geweest voor in het boek, geen muntje dus voor deze journalist. Hij moet zelf zijn bier betalen vanmiddag.

(Het boek Utrecht en de Tour, een uitgave van Gibbon Uitgeefagentschap, is verkrijgbaar in de boekhandel en kost tien euro per stuk.)