Afscheid van Chez Jacqueline

Op zaterdag 31 maart 2018 sloot na 36 jaar het restaurant Chez Jacqueline in de Korte Koestraat. In 2007 had Ton van den Berg vanwege het 25-jarig jubileum een interview met een van de eigenaren: Stien de Bruin.

Moeder en schoonzoon

25 jaar eigenaar Chez Jacqueline

Door Ton van den Berg

Bijzonder, vindt Stien hetzelf eigenlijk wel. ,,Frans en ik zijn nu 25 jaar eigenaar van Chez Jacqueline. Er zijn in Utrecht niet veel restaurants die ons dat nadoen. Dat we alweer zo’n tijd meedraaien is ook onze kracht. Frans is in de keuken de enige chef-kok. Voor dat constante, daarvoor komen ze terug. ‘Niet ik, maar Frans verdient een Michelinster’, zei laatst de chef-kok van restaurant Auguste in Maarssen.’’

Een kwarteeuw Chez Jacqueline onder de bezielende leiding van Frans van Wieren en Stien de Bruin. Iedereen die het hoort denkt: ze zitten er toch al veel langer daar in de Korte Koestraat, het zijstraatje van het Vredenburg? Stien: ,,Dat klopt, de zaak zelf zit er langer, vanaf 1979 ongeveer en Frans en ik waren toen nog in dienst. Frans kon de zaak overnemen vanaf 1 januari 1982 en wilde dat graag met zijn vriendin: mijn dochter Carolien. Maar zij was toen nog te jong. Daarom ben ik mede-eigenaar geworden en wat van mij is, is ook van mijn dochter.’’

En dus bestaat de vaste kern van Chez Jacqueline al 25 jaar lang uit Stien, Frans en Carolien. ,,Frans werkt met een assistent in de keuken en wij doen alles aan de voorkant,’’ legt Stien uit.

,,In het begin was het een kleinere zaak. Het had een L-vorm. De eetzaal was waar vroeger het Mok-koffiehuis was. Dat was een ochtendzaak waar arbeiders iets kwamen eten of drinken voordat ze naar hun werk gingen en waar prostituees iets nuttigden nadat ze klaar waren met hun werk. Oudere Utrechters kennen die zaak nog wel. Wij spreken zelf ook nog altijd over de Mok als we voor een tafeltje een bon schrijven. Dan is het de Mok-1 of de Mok-2.’’

,,In het achterstuk zat vroeger de autogarage van Pordon en in de ruimte waar we nu onze bar, de bank en de open haard hebben, dat was een kapperszaak. Dat hebben we 17 jaar geleden erbij gekocht.’’

,,Ja, we zijn een begrip in Utrecht, denk ik. ‘U zit hier nog steeds?!’, zeggen mensen die na jaren weer eens terugkomen. En ik vertel ze dan, want daar heb toevallig een goed geheugen voor, met wie ze de laatste keer hier waren. Dat vinden ze leuk.’’

,,In 1982 was het nog zo’n typische bistro met van die houten borden en bestek enzo. Slakken en uiensoep werd er gegeten. Maar Frans wilde meteen vanaf het begin al dat het wat mooier zou worden, luxer. Daarom kwam er linnengoed en mooi bestek op tafel. Er kwam zeetong op de kaart en lekker mals lamsvlees. De klant werd ook veeleisender en daar gingen wij in mee.’’

,,Maar het moet wel betaalbaar blijven. Onlangs was er een eigenaar van een restaurant in Zeist die bij ons kwam eten. ‘Jullie zijn te goedkoop’, zei hij. En hij vond het zo fijn dat stokbrood en die bakjes aardappels en groenten bij de hoofdgerechten, en dat je die zonder kosten extra kon bijbestellen, dat deden zij niet. Wij vinden het gewoon. Een van onze klanten, Appie, vertelde dat hij onlangs ergens anders was wezen eten en dat hij nog steeds op de aardappels en groenten aan het wachten is.’’

,,We hebben verbazend veel mensen van buiten de stad die graag bij ons komen eten. Veel beursdeelnemers ook, die reserveren soms al maanden vantevoren een paar tafels omdat ze bang zijn dat er anders geen plek meer is. En natuurlijk zijn er de Utrechters. Van werkman tot de bankier komt hier. We hebben een speciale band met Elinkwijk. Ze voetballen wat minder nu, maar als er een feestje is komen ze hierheen.’’

,,Jan van Zanen, de oud-wethouder heeft hier zijn afscheidsetentjes gehouden. Net als de voormalige politiebaas Vogelzang. Anton Geesink laat zich vaak zien. Als hij bij café van Wegen, hier vlak om de hoek, afrekent zegt ie met een zwaar Utrechts accent dat ie naar Stien moet. En als ik er per ongeluk niet ben is hij helemaal teleurgesteld. Maar ik mag toch ook wel eens een dagje vrij hebben?!’’

,,Henk Westbroek zei eens dat hij bij Chez Jacqueline de beste gebakken aardappeltjes en de beste garnalencocktail krijgt. Sommige dingen blijven daarom ook gewoon op de kaart. De uiensoep, de tournedos en de gamba’s zijn ook van die blijvers. De ‘toer-ne-dos’ zeggen ze op z’n Utrechts, en ze bestellen als dessert een ‘dame-blans’. Corrigeren doen we dat niet, we begrijpen heel goed wat ze bedoelen.’’

,,De toekomst? We gaan gewoon door. Alhoewel, ik ga proberen wat minder te werken. Maar of dat altijd lukt? Als ik de reserveringen zie voor februari, als er weer een bouwbeurs is, weet ik niet of dat zomaar gaat.’’

(Gepubliceerd in Ons Utrecht januari 2007)