Toms taal het geheim van boek over Bond en Smolders

Door Ton van den Berg - Schreef hij maar vaker, dan is het genieten. Ik heb het over Tom Staal. U kent hem als de voormalige interviewer van GeenStijl en Powned. Ik heb net het boek uit: Het Geheim van Bond en Smolders en ik betrap me erop dat het zo leuk geschreven is. Met liefde voor het onderwerp en liefde voor het schrijven, hoewel het laatste waarschijnlijk niet eens bewust zo gedaan is. Toms taal is spontaan, in een vlotte schrijfwijze en met de nodige kwinkslagen, zo noemt hij de bekende meesterkok Leon Mazairac ‘een soort gastronomische ADHD-bom op pootjes’.

Tom Staal ken ik al een tijdje, weet zelfs zijn echte naam (Tom Loberman) en zie nog hoe hij, lang geleden alweer, bij Ekko op een podium zat en daar allerlei gasten ontving in de talkshow Domkracht met Fred Siebelink als side-kick. Staal wilde interviewer zijn, dat was zijn ambitie en wat in zijn kop zat dat voerde hij uit. Met die talkshows (acht jaar geleden waren er ook nog een stel in de Kargadoor onder de titel Gastuh!) ging het op en neer, de kosten waren hoger dan de inkomsten, het hield een keer op.

Daarna kwam de camera en voor de website De Nieuwe Utrechter (voorloper van deze site Nieuws030) kwam zijn doorbraak toen hij op straat de omstreden huisbaas Vloet (die huurders treiterde en uitbuitte) interviewde in een strijdbare stijl die onmiddellijk opviel bij GeenStijl dat hem wel kon gebruiken.

Daarna verloor ik hem uit het oog, zag nog wel op tv hoe hij het voormalige PvdA-raadslid Bert van der Roest de oren waste toen bleek dat die geld van het Straatnieuws voor zijn eigen uitgaven gebruikte. Dat Staal nog privé wat uit te vechten had met Van der Roest (die had hem toezeggingen gedaan over het uitgeven van een boek), speelde volgens mij wel een rol bij de verontwaardiging van de interviewer, maar Staal had zijn moment van wraak.

Hij was nu (een voor zijn opdrachtgever belangrijk: nietsontziende) interviewer geworden met een camera, schreef helemaal niets totdat hij twee jaar terug voor DUIC (De Utrechtse Internet Courant) een paar columns schreef over Utrechtse toestanden. Daar zag je die speelse stijl van hem al, maar het bleef helaas bij enkele columns. Nu in het boek over het geheim van Bond en Smolders is de tekst van de hand van Staal. En dan blijkt dat de interviewer zo verdomde leuk schrijft, dat je zou willen dat hij dat vaker deed.

Het is nog wel goed te vermelden dat het boek over Bond en Smolders over een gastronomisch wereldje gaat waarin Staal graag vertoeft. De liefhebber van koken (hij is hier en daar zelfs even kok geweest) is bevriend geraakt met de meesterlijke broodbakker Ralph Bond en het is voor Staal dan ook onmogelijk om maar enigszins negatief over diens werk te schrijven. Ook dat leidt tot die vrolijke wijze van schrijven waardoor we als lezers worden meegetrokken in de liefde voor het bereiden van brood en andere heerlijkheden zoals bonbons, croissants, eclairs en andere ongelooflijke zoetigheden die je in de brood- en banketbakkerij op de Lijnmarkt kan vinden.

Van de recepten in het boek - die het geheim van Bond en Smolders onthullen - heb ik geen verstand (er is er zelfs een die zeven dagen tijd kost…) maar waar ik blij om ben, naast de ook heel mooie foto’s van Bas Niemans in het boek, is dat Tom Staal laat zien dat hij ook een schrijver is.

Ik weet dat Staal liever had gehad dat ik hier niet over hem schrijf, maar over dat boek dat het een eerbetoon is aan Ralph Bond en zijn lieve vrouw, (meester patissier) Patty Smolders, maar ik lees met vreugde een mooi geschreven boek en besef me dat dit Utrechtse jochie veel meer is dan die rol van de nietsontziende interviewer, maar dat hij verdomde aardig schrijven kan. Hopelijk volgt er veel meer.

(Het boek Het Geheim van Bond en Smolders met tekst van Tom Staal, foto's Bas Niemans en receptuur van Ralph Bond is een uitgave van de Blauwe Tijger en verkrijgbaar in de boekhandel.)