Iedere maandag en donderdag schrijft steeds een andere Utrechter op Nieuws030 een persoonlijk verhaal over een kunstwerk dat ergens in onze stad in het openbaar te zien is. Lees hier meer over deze serie. Dit is deel 2 in 'de Utrechtse beeldengalerij'.


Door Louis Engelman

Hij ziet er op die stille zondagmorgen een beetje treurig uit: Wim Sonneveld. Zelfs in zijn creatie als Nikkelen Nelis weet hij de hoek Vleutenseweg - J.P. Coenstraat niet echt op te vrolijken.

Zijn trommel hangt als een last op zijn rug, zijn houding is verstard en zijn tot een streepje vertrokken mond straalt eerder verbetenheid uit dan de door beeldhouwer Johan Jorna bedoelde glimlach.

Nee, meneer Sonneveld heeft het duidelijk niet naar zijn zin. Misschien ook door de kledders vogelpoep die van zijn hoofd af druipen.

Waarom heb ik in deze rubriek dan toch voor dit beeld gekozen? Juist door de tegenstelling die ter plekke zo zichtbaar wordt. Die is ontroerend sneu.

Want de man die in de jaren vijftig en zestig tot de grote cabaretiers hoorde, samen met Wim Kan en Toon Hermans, weet nu nauwelijks de aandacht te trekken. Hoezeer hij ook zijn best doet als Nikkelen Nelis, een personage dat was geënt op een bestaande straatmuzikant.

Weliswaar overziet hij zelf de drukke kruising van wegen dicht bij zijn geboortehuis (juni 1917 in de J.P. Coenstraat 84), maar de verkeersdeelnemers zien hem gewoon niet staan. Of ze weten niet wie het beeld voorstelt. Zoals de aantrekkelijke jonge dame aan wie ik de vraag voorleg. Bereidwillig haalt ze de iPhone-dopjes uit haar oren.

Jawel, ze woont in Lombok, maar dat beeld….? ‘Hij zal wel iets goeds hebben gedaan, want anders stond hij hier niet’, glimlacht ze. ‘Wim Sonneveld?’, die naam zegt haar helaas niets. ‘Sorry’.

En daarmee is zij het levende bewijs dat beroemdheid van voorbijgaande aard is. Niet meer dan een nostalgische herinnering, die Sonneveld (overleden in 1974) zelf treffend verwoordde in zijn bekendste lied ‘Het Dorp’. 

En langs het tuinpad van m’n vader
zag ik de hoge bomen staan.
Ik was een kind en wist niet beter
dan dat ‘t nooit voorbij zou gaan.

Louis Engelman, journalist

PS. Meer lezen over dit kunstwerk kan hier (site gemeente Utrecht)

PS2. Op deze locatie staat het kunstwerk in Utrecht (Google Maps).

PS3. Louis Engelman, die jarenlang voor het Utrechts Nieuwsblad werkte, werd in 2012 door RTV Utrecht ondervraagd over zijn bijzonderste plek in Utrecht (video).
  

Zie hier deel 3 met de keuze van seniorenburgemeester Corrie Huiding.

Hier leest u de vorige aflevering in deze serie.

En hier een overzicht van alle bijdragen.