Iedere maandag en donderdag schrijft steeds een andere Utrechter op Nieuws030 een persoonlijk verhaal over een kunstwerk dat ergens in onze stad in het openbaar te zien is. Lees hier meer over deze serie. Dit is deel 7 in 'de Utrechtse beeldengalerij'.
    

Door Dik Binnendijk 

Op de kermis was ik dol op lachspiegels. Oma of mijn ouders moesten mijn zusje Petra en mij echt wegtrekken bij die malle, vervormende wereld waar we graag in keken. Die herinnering aan m’n jeugd kwam pas weer in me op toen ik half 2019 Museum Voorlinden in Wassenaar bezocht. 

Twee werken van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama (1929) brachten me terug naar de kermis van toen. Invisable Life 1 was een gang met ronde, bolle spiegels, die elkaar bespiegelden. Daar liep ik dan wat vervreemd doorheen. Het andere werk was Narcissus Garden: honderden tegen elkaar aan liggende spiegelballen van zo’n 40 cm doorsnee. Vervormingen van de werkelijkheid in miniformaat!

Door een wandeling wist ik dat er ook een spiegelbal lag in het Beeldenpark Croeselaan. Het was zonnig; de bol spiegelde me vanuit de verte tegemoet. Toen ik - nu met camera - bewust op zoek ging naar die glimbal, was het een grauwe zondagmiddag. Dat spiegelen viel tegen; het leek zelfs of er in banen het weer was gekomen in de gepolijste stalen bol met een doorsnee van 150 cm. 

Ik dacht dat hij veel groter was; minstens net zo groot als ik: 176 cm. Dus ik was aanvankelijk wat teleurgesteld, totdat ik de naam zag gegraveerd op de bol: Cartas Al Cielo. Alleen doordat ik groter was, kon ik bovenop die glimbal kijken naar de (vervormde) hemel met z’n wolkenformaties zonder dat ik mijn hoofd in m’n nek hoefde te leggen. Als ik goed keek kon ik zelfs verschillen in het grijs zien. De bol had toch het goede formaat!

Het werk is in 2011 gemaakt door de Spaanse Alicia Framis (1967). Zij woont in Amsterdam en maakt vooral sociale sculpturen. Bij haar gaat het altijd om 'direct contact tussen mensen, waarbij grootsteedse noden en eenzaamheid vaak het onderwerp zijn'. Dat geldt ook voor Cartas Al Cielo: ‘Brieven naar de hemel’ of ‘Brieven aan de hemel’. Onder de gegraveerde naam op de bol is namelijk een smalle brievenbus, waar je een brief in kunt doen voor iemand die je mist. 

Ik vroeg me af aan wie ik een brief zou willen schrijven: mijn ouders, grootouders, mijn vroegere buuf Marion, Sedje, Herman, Lieke of mijn studievriend Charlie uit het eerste studiejaar biologie (1967-1968). Allen overleden. Charlie was geboren op Curaçao, vereenzaamde en pleegde na anderhalf jaar zelfmoord. Ik had toen al geen contact meer met hem. Net als zijn huisgenoten heb ik me een tijd schuldig gevoeld.

Maar ja, wat schrijf je dan in zo’n brief, waar je nooit een antwoord op zult krijgen. En: zou die glimbalbus ooit wel eens geleegd worden? 
   

Dik Binnendijk, journalist en radiomaker

PS. Meer lezen over dit kunstwerk kan hier (gemeente Utrecht). 

PS2. Op deze locatie staat het kunstwerk in Utrecht (Google Maps).

PS3. Meer over alle kunstwerken op het Beeldenpark Croeselaan (gemeente Utrecht).

PS4. Dik Binnendijk is journalist. Hij werkte bijna 25 jaar als docent Radiojournalistiek op de School voor Journalistiek van de Hogeschool Utrecht. Sinds augustus van dit jaar schrijft hij columns voor Nieuws030. Toen was dit zijn eerste bijdrage.
   

Dit is deel 8 in deze serie met de keuze van Edith Wegman, coach, psychodrama-therapeut en documentairemaakster. 

Hier leest u de vorige aflevering in deze serie.

En hier een overzicht van alle bijdragen.