De Utrechtse Beeldengalerij (44) - Zitplastiek zonder titel

Iedere maandag en donderdag schrijft een Utrechter op Nieuws030 een persoonlijk verhaal over een kunstwerk dat ergens in onze stad in het openbaar te zien is. Lees hier meer over deze serie. Dit is - precies vijf maanden na het eerste artikel - alweer deel 44 in 'de Utrechtse Beeldengalerij'.
   

Door Willem Geijssen

Het is, geloof ik, het zieligste beeld dat ik ooit heb gezien. Iedere keer als ik er op de Willem Arntzkade langs fiets, raakt het me op dezelfde manier. 'Zitplastiek zonder titel' heet het officieel.

De beeldhouwer, Albert Dresmé (1915-2003), werd pas laat erkend, hoewel zijn vader ook beeldhouwer was en hij toch les had gehad van de beroemde Jan Bronner. De gemeente had niet veel budget in 1967, of er niet veel voor over, en koos daarom voor hem toen er een beeld moest komen voor de Cor Bruijnschool (later De Hoge Raven) aan de Duurstedelaan in Hoograven. 

Zoals het met een zielig beeld in Utrecht hoort te gaan, kwam het na de sloop van de school in het Stadsdepot terecht, waar het vervolgens jaren verborgen bleef. Totdat het in 2017 door een aantal mensen met het hart op de juiste plaats daaruit werd bevrijd en opgenomen in de galerij der verweesde beelden op de Willem Arntzkade. Eindelijk gerechtigheid! 

Toch steekt het beeld wat schraal af tegen de rij veel sierlijker beelden waarin het is geplaatst: een paar op elkaar gestapelde verweerde blokken beton, waar je als schoolkind weliswaar lekker op kon klimmen en natuurlijk vanaf kletteren, maar het wordt pas interessant als je het beter bekijkt.

Aan weerszijden zitten voorstellingen in hoog reliëf, gebaseerd op het literaire werk van Cor Bruijn (1883-1978). Niet het boek 'Sil de Strandjutter', dat we allemaal kennen, maar de toentertijd minstens even beroemde, maar nu vergeten avonturen van Keteltje (een trilogie uit de jaren 1920-1930) en die van het meisje Lasse Länta in Lapland uit 1955. Dat laatste boek was in dat jaar tot het beste kinderboek verkozen, maar wie leest Cor Bruijn nu nog?  

De afbeeldingen zijn redelijk goed bewaard gebleven. Aan de ene kant herkennen we Keteltje, staand varend in de roeiboot van zijn vader en aan de waterkant zit een meisje naar hem te kijken. En op de andere afbeelding zien we een aantal naaldbomen, een stuk of wat herten en twee figuren die toekijken. 

In Wormerveer, de geboorteplaats van Cor Bruijn, staat als eerbetoon op het stadsplein nog een prachtig beeld voor buurthuis De Lorzie (genoemd naar een van de Keteltjeboeken), met Keteltje op zijn rug in de roeiboot van zijn vader, met zijn benen omhoog, kijkend naar de hemel. Een afbeelding staat op deze website. Een trots beeld.

PS1. Meer over dit kunstwerk op deze site (gemeente Utrecht).

PS2. Dit is de locatie van het kunstwerk (Google Maps).

PS3. Willem Geijssen schreef eerder in de Beeldengalerij over het Lubrobakkertje. Hij publiceerde met regelmaat artikelen in 'De Utrechtse Boekhouder', het ter ziele gegane tijdschrift voor Utrechts literair erfgoed. Daarin schreef hij onder andere in 2018 over de geschiedenis van het bronzen beeld Grootmoeder Knegge uit de Camera Obscura in Overvecht-Zuid en in 2019 dat van de Griekse dichteres Sappho aan het Hogelandse Park. 

PS4. Meer over alle beelden op de Willem Arntzkade (gemeente Utrecht). Over één van hen, de Rattenvanger van Hamelen, ging het al eens in de Utrechtse Beeldengalerij. 

PS5. Meer over beeldhouwer Albert Dresmé en schrijver Cor Bruijn (wikipedia).

 
Dit is het volgende deel van deze serie, met een bijzondere bijdrage van Niels Bokhove.

Hier leest u de vorige aflevering (43).

En hier een overzicht van alle bijdragen.