De ademloosheid van de 35e Nacht van de Poezie

Door Rosanna Del Negro - Brigitte Kaandorp, Frank Koenegracht, Cees Nooteboom. Je hebt op rituele wijze een zitplek veroverd in de grote zaal van TivoliVredenburg, je voelt al dat je in een zintuigelijk pretpark beland bent. De a-capella groep The Flying Pickets, die tussen de dichters door na 32 jaar zijn opwachting hier weer maakt, ziet dat ook; de vijf mannen openen hun pitch perfect performance met Let me entertain you en dat is gevoelsmatig het motto van de avond.

Je begint dorst te krijgen, Bart Moeyaert betreedt het podium en bouwt met wiskundige nauwkeurigheid zandkastelen van woorden. Terwijl je een overpeinzing probeert te vormen over hoe ‘liefde spieren geeft’, maakt Antjie Krog uit Zuid Afrika al bezwerende fluisteringen. Wanneer die omslaan in krachtige en prachtige combinaties vergeet je alle drank, want je probeert een reflectie vast te houden over hoe dichters dusdanig zichzelf kunnen zijn en tegelijk een universele gedachte kunnen verwoorden.

Ondertussen ben je bij het aanhoren van de woordcreaties van Astrid Lampe in praktijk aan het brengen dat de presentator zei dat je gedichten niet hoeft te begrijpen, maar dat ze je moeten raken. Je twijfelt, je wilt niets missen, maar je keel is toch droog en dan komt er een man met een gitaar uit Los Angeles of misschien Ierland en stemmige liedjes, waarop de zaal mee neuriet, en je verroert je niet.

Als Dimitri Verhulst voordraagt uit zijn nieuwe bundel Stoppen met roken in 87 gedichten, zit je nog steeds –wilde je niet wat doen?- , die bundel had wat jou betreft ook stoppen met bewegen, stoppen met drinken, stoppen met denken, stoppen met ademhalen tijdens de 35e Nacht van Poëzie kunnen heten.