Zaterdag 20 september overleed Erwin Sparendam, een van de Surinamers die net als Humphrey Mijnals en Michel Kruin in de jaren '50 naar Nederland kwam om te voetballen. Hij speelde eerst bij het Amsterdse Blauw Wit, maar later zou hij naast Mijnals staan bij het Utrechtse Elinkwijk. Sportjournalist Hans van Echtelt haalt herinneringen op aan Sparendam.

Het is begin jaren zestig wanneer ik voor het eerst in contact kom met Surinaamse voetballers. Tot dat moment had ik in een dorp gewoond waar geen zwarte mensen woonden, laat staan donkere voetballers. Maar mijn nieuwsgierigheid won het als jochie van zeventien jaar van mijn vrees voor de grote stad want met mijn broer fietste ik geregeld naar het verre Zuilen, naar Elinkwijk.

Dat was bijna twee keer zover als naar DOS in het oude Galgenwaard, we moesten helemaal de Straatweg afrijden om de donkere smaakmakers van Elinkwijk in actie te zien. Maar dat hadden we er samen voor over, mijn broer Co en ik. En we werden niet teleur gesteld op dat knusse Zuilense veld waar het publiek massaal was opgekomen om de eerste Surinaamse voetballers in actie te zien.

Bij topwedstrijden moesten we zelfs in de boom naast het veld klimmen om de voetballers te bewonderen, maar dat deerde niet. Humphrey Mijnals, Erwin Sparendam, de broers Frank en Charly Marbach en natuurlijk Michel Kruin, we hebben ze allemaal zien voetballen.

Toen ik zondagavond het bericht kreeg van de sportredactie van het UN/AD over het overlijden van Sparendam op 80-jarige leeftijd, kwamen de beelden weer haarscherp naar boven, al zijn we nu al weer ruim vijftig jaar verder.

Ik herinner me Erwin als een uiterst aimabele man die verstandig over voetbal kon praten. Niet voor niets is hij na zijn actieve loopbaan ook nog trainer geworden van Utrechtse clubs als Eminent Boys en Faja Lobi. Hij voelde zich als een vis in het water op het voetbalveld en is ook nog een poosje scheidsrechter in het zaalvoetbal geweest. De afsluiting van een perfecte loopbaan die begon bij Blauw Wit (dat destijds nog op hetzelfde niveau als Ajax speelde), vervolgens Elinkwijk en na de voetbalfusie met Velox en DOS stapte Erwin over naar Gooiland.

Legendarisch was zijn kalmte en nuchterheid wanneer discriminatie ter sprake kwam. ,,Weinig van gemerkt, ooit riep een scheidsrechter voor een wedstrijd van mijn club dat hij geen Surinaams in het veld wilde horen, bespottelijk natuurlijk. En in een kantine wilde ik een keer wat bestellen toen er naast me werd geroepen door enkele spelers: ,,Geef ons maar een pilsje en hem maar een beker chocolademelk’’. Dan kon ik alleen maar even met mijn hoofd schudden en overgaan tot de orde van de dag.’’

Deze week neemt voetbalminnend Utrecht afscheid van een man die zestig jaar geleden onwennig Suriname de rug toekeerde om in het verre en kille Holland een nieuw bestaan op te bouwen. Hij heeft samen met een aantal andere Surinamers gedurende een reeks van jaren een exotisch tintje gegeven aan de vaderlandse voetbalcompetitie en we zullen daarom met veel respect aan hem terugdenken.

Hans van Echtelt

-

Meeer over Erwin Sparendam, lees het interview dat Hans Vos 5 jaar geleden had met de oud-voetballer voor het blad Rondom Voetbal, klikhier. 

Erwin Sparendam in Rondom Voetbal (2009)