Memoires van een stadsarchitect (13): Rietveld en het VVV-kantoor aan de Rijnkade

Ir. Henk Dam wordt 100 jaar in 2021, hij werkte als stadsarchitect tussen 1950 en 1982 voor de dienst Openbare Werken van de gemeente Utrecht. In de serie Memoires van een stadsarchitect hierbij zijn herinneringen aan die periode.

13 - Rietveld en het VVV-kantoor aan de Rijnkade

De VVV was in de jaren vijftig gehuisvest in een bouwkeet die op de hoek stond van het Vreeburg en de Potterstraat. Er staat sedert lang op die plaats een hotel (voorheen hotel Smits). Voor een nieuwe huisvesting werd gekozen voor een tijdelijk gebouw aan de Rijnkade, op de kademuur van de Catharijnesingel.

Mijn toenmalige chef, Ir Planjer dacht aan een houten keet en gaf mij de opdracht hiervoor te zorgen. Omdat het over een prominente plek in de binnenstad ging had ik moeite met het idee om daar, waarschijnlijk voor lange tijd, een schamele bouwkeet te plaatsen. Toen ik dit gevoelen bij mijn chef naar voren bracht, was hij het vrijwel direct met me eens. Hij gaf mij de vrije hand om er iets beters van te maken. Het moest wel een tijdelijk karakter hebben, zodat een houten gebouw wel in de rede lag.

In samenspraak met de directeur van de VVV werd een ontwerp gemaakt en in procedure gebracht. De eerste hobbel die moest worden genomen, was de Welstandscommissie. Bij de zitting mocht destijds de architect aanwezig zijn. De voorzitter, Ir Mertens sr. gaf alle leden om de beurt de gelegenheid er iets over te zeggen.

De eerste liet een onduidelijk gebrom horen, echter met een wat negatieve ondertoon. Dat werd overgenomen door de volgende die een wat duidelijk negatief geknor liet horen. Pas bij de derde kwam, weliswaar onduidelijk, nee, nee uit de mond. Ook de anderen sloten zich daar met enige aarzeling bij aan. De enige die zich er nog niet over uitgelaten had was de heer Rietveld. Hij was al een architect van naam waarvan het oordeel doorslaggevend zou zijn. De voorzitter vroeg hem daar dan ook nadrukkelijk naar.

Wat zei Rietveld daarop… “ja, ik vind het ook een heel geslaagd ontwerp.” Hierop begonnen alle aanwezigen een terugtrekkende beweging te maken en zagen er toch eigenlijk wel wat in. Tenslotte luidde de conclusie van de voorzitter dat het ontwerp was goedgekeurd en wat hen betreft mocht worden gerealiseerd.

Het gebouw heeft er vele jaren gestaan en heeft nog een keer, ook naar mijn plan, een kleine uitbreiding ondergaan. Pas in de jaren zeventig, bij de bouw van Hoog Catharijne, is het afgebroken. De VVV is toen opgenomen in de winkelvleugel van het Muziekcentrum.