Heden/Verleden - Elinkwijk en FC Utrecht, een huwelijk zonder klik
Gepubliceerd: maandag 7 december 2015 21:24
Sportjournalist Ton de Ruiter legt sportieve hedendaagse verbanden met het verleden over toen en nu, dit keer over de sieraden in de Utrechtse sport.
Ajax biedt Elinkwijk in 1966 de helpende hand. Ajax en Feyenoord maken de dienst uit in het seizoen 1965-1966. De Amsterdammers worden kampioen met hulp van Elinkwijk, dat de Rotterdammers in eigen huis verslaat (eigen doelpunt Guus Haak). Ajax is er blij mee en toont zijn dankbaarheid op 22 mei 1966 als de Zuilenaren voor handhaving in de eredivisie nog een punt nodig hebben. Johan Cruijff krijgt rust. Piet Keizer houdt het na een lichte blessure voor gezien. Een wandelend Ajax ‘verspeelt’ na rust een 3-0 voorsprong. Elinkwijk blijft in de eredivisie.
Ajax biedt Elinkwijk vijftig jaar later opnieuw de helpende hand. De club uit Amsterdam en de naar de tweede klasse afgezakte Utrechters gaan een samenwerkingsverband aan. Het gebeurt op een ongelukkig moment voor FC Utrecht. De club speelt als ode aan de fusiepartner dit seizoen de bekerduels in het blauwwitte shirt van Elinkwijk.
Volgende week in Groesbeek tegen Achilles’29 hoopt de ploeg van Erik ten Hag in het blauwwit de laatste acht van het bekertoernooi te bereiken. Voor 55 euro zo lees ik op de site van FC Utrecht is het bekershirt te koop. De animo zal niet groot zijn, zeker nu Elinkwijk de samenwerking met de aartsvijand uit de hoofdstad is aangegaan.
Elinkwijk en FC Utrecht, het is een huwelijk zonder klik. De club uit Zuilen redt zich in 1966 maar heeft in de hoogste afdeling niets te zoeken. Tegen Ajax wordt met 7-0 en 8-0 verloren. De keepers Eddy Hoekstra, Cor Stap en Jovan Curcic worden 84 keer gepasseerd en daar staan slechts 35 doelpunten tegenover.
In de eerste divisie eindigt Elinkwijk na de degradatie twee seizoenen in de middenmoot, maar het laatste jaar als betaalde voetbalorganisatie sluiten de blauwwitten af als vierde. Een leuk ploegje met routinier Ton van der Linden en de jonge talenten Dick Teunissen, Jan Groenendijk, Leen van der Merkt, Hans van Huissteden en Ries Coté.
Voor de supporters van Elinkwijk hoeft de fusie met DOS en Velox niet. Op 15 juni 1970 worden de voorzitters van de club het desondanks met elkaar eens en op 18 juni gaat de gemeenteraad akkoord. Het Utrechts Nieuwsblad toont zich in een commentaar voorstander van de fusie. Als ik mij op 18 juni namens de krant meldt aan de Amsterdamsestraatweg voor reacties zijn de mouwen opgestroopt en de messen geslepen. Als je bij twee rotte appels een goeie stopt dan worden ze allemaal aangetast, krijg ik te horen. DOS en Velox zijn de vruchten met beurse plekken. Elinkwijk heeft beter opgepast en voelt zich bij de fusie verraden door bestuurders en gemeente.
Van Elinkwijk veroveren Jan Blaauw, Ries Coté, Leen van der Merkt, Jan Groenendijk, Hans van Huissteden en Dick Theunissen een basisplaats bij FC Utrecht, maar een groot deel van de aanhang rijdt met een ruime boog om stadion Galgenwaard heen. Ook nu nog.
Als PSV boven de grote rivieren een partner zoekt, hapt Elinkwijk toe. Ibrahim Afellay, Ismaïl Aissati Benjamin van Leer, Youness Mokhtar en Zakari Labyad brengen hun jeugdjaren zodoende niet door in de schaduw van stadion Galgenwaard maar op de Eindhovense Hertgang. Later maakt ook Riechedly Bazoer de overstap van Elinkwijk naar PSV.
FC Utrecht is het een doorn in het oog en de vreugde is dan ook groot als de overgelopen fusiepartner zich weer aansluit bij de familie. Op 5 september 2013 wordt bij de vriendschappelijke wedstrijd tussen de twee de samenwerking verlengd voor onbepaalde tijd. Twee jaar later zitten de bestuurders van de blauwwitten glunderend aan tafel bij technisch directeur Marco Overmars van Ajax en bekrachtigen de samenwerking.
Waar het is mis gegaan tussen Elinkwijk en FC is mij niet bekend. Betreuren doe ik het wel, vooral omdat de selectie van de eredivisieclub al zo weinig Utrechts bloed heeft.
Elinkwijk en FC Utrecht, een huwelijk zonder klik. Die klik is er ook niet met de naaste buur Ajax, zondag tegenstander in de Galgenwaard. Oma van 83 en haar twee zonen bij mij in Vak P laten de wedstrijd aan zich voorbij gaan. Vanwege al het gedoe! Triest maar waar.