Jeroen Wielaert - In Utrecht kleuren de wijken niet rood en blauw als blijken van grote verdeeldheid, maar Sharon Dijksma treedt wel aan met de inzet om er te zijn voor alle Utrechters. Het is niet geheel vreemd dat ik een vergelijking maak met de nog niet voorbije verkiezingen in Amerika, hij gaat proportioneel ook mank, behalve op dat ene element: de verbinding.

Sharon Dijksma, de Joe Biden van Utrecht als het gaat om verzoening, het opheffen van tegenstellingen. Met die ene overeenkomst zijn er ook de onmiskenbare verschillen: Sharon is dik 25 jaar jonger dan Joe, ze is vrouw en als burgemeester is ze niet gekozen, maar aangewezen door de Utrechtse gemeenteraad. Niemand die onder de Dom begint over het hertellen van de stemmen in Wijk C en Leidsche Rijn, al zal juist in deze wijken uiteenlopend zijn gereageerd op de benoeming van de nieuwe burgemeester.

Het viel ook zomaar uit de lucht, ineens werd het aangekondigd, afgelopen dinsdag: de bekendmaking in Utrecht is aanstaande. Alsof het een terloopsheid was, een formaliteit zonder voorafgaand kabaal vol peilingen, debatten, de aanloop naar een nek-aan-nekrace. Dat alles ontbrak eraan in Utrecht en doet andermaal verlangen naar een volksverkiezing voor een burgemeester. Herman van der Zandt treedt desgevraagd misschien nog eens aan als gastschermman voor de tussenstanden uit Oudwijk.

Als democratisch gegeven kon het andermaal niet het verhaal worden van een openbaar bepaalde keuze vol beslissingsdynamiek over de geschiktheid van kandidaten met uiteenlopende profielen. Ik ben niet van D66, maar wel al jaren aanhanger van een van de kernpunten van hun program: de gekozen burgemeester. Voormalig leider Alexander Pechtold werd al heel lang genoemd als kandidaat voor Utrecht. Een openbare verkiezingsstrijd tussen hem en Sharon Dijksma zou zeer aantrekkelijk zijn geweest: puntige debatten tussen de veilingmeester van het Haagse opbod en de in robuustheid en in kabinetten gegroeide sociaaldemocratische voorvechtster. Nu gaat Alexander verder als nationaal hoofd rijbewijzen. En moet Sharon de weg vragen in Utrecht. Wij, de kiezers, hadden er geen moer over mee te beslissen. 

Over de keuzebekwaamheid van de gemeenteraad in het algemeen en de vertrouwenscommissie in het bijzonder zit ik niet in. Het is een zware taak. Met 27 kandidaten waaronder 11 vrouwen hebben ze zich als een jury voor de Libris-literatuurprijs moeten buigen over een groslijst, in dit geval een opeenvolging van verhalen vol hoogtepunten, zonder rafelranden. Ze kregen de puntgave Utrechtse novelle te lezen van Rinda den Besten, vol gelaagdheid over haar Utrechtse ervaringen. Uit Gelderland kwam de streekroman van Hubert Bruls, de gezette CDA-er die in Nijmegen de voorkeur had gekregen boven Sharon Dijksma. Juist zij zocht haar revanche in proza dat als een nieuwe burgemeester af kwam op de Utrechtse beslissers.

De vertrouwenscommissie blijkt te zijn gegaan voor Dijksma's bestuurlijke ervaring en netwerk. Voorzitter Heleen de Boer betoogde: 'Het is iemand die veel kan doen in de lobby voor Utrecht, het op de kaart zetten en houden van de stad.'

Frappant om te lezen, een dergelijke burgemeestersintentie. Alsof Utrecht al niet genoeg op de kaart staat. Het is bijna een diskwalificatie van alles wat Sharon's voorgangers hebben gedaan op dat punt. Annie Brouwer vond de Tour de France al een mooi vehikel om de stad te laten klimmen, Aleid Wolfsen zette het door tot de top en Jan van Zanen heeft het resultaat meegemaakt met mondiale uitzendingen uit Utrecht. 

Als ervaren bestuurder in zake verkeer en infra zal Sharon Dijksma genoeg te doen krijgen met de erfenis aan stadsuitbreidingsproblematiek. Ze moet Utrecht eerst maar eens goed op haar eigen kaart zetten voor alle Utrechters.