Door Jeroen Wielaert

Onder de Dom kwam ik onder het plein terecht. De conclusie was verheugend: Tour sous le Dom had veel gemeen met DOMunder. Niet vanwege dat ene oude fietsstuur dat ze hadden opgegraven, maar vooral door dat ene, belangrijke onderdeel van de weg naar het succes: ijzerenheinig doorzettingsvermogen.

Een zaak van burgers, dat ten eerste. In het geval van de ontginning van de Schatkamer onder het Domplein waren Theo van Wijk en Paul Baltus de aanjagers. De gemeente kon niet achter blijven. Zo kwam het dat de naam Utrecht andermaal de wereldpers haalde. Eerst was er het nieuws van het Grand Départ in 2015 dat doordrong tot in Shanghai. Daarna kwamen de openbaringen over de ondergrondse wonderen waar zelfs The New York Times op af kwam. Utrecht? Waar ligt dat?

Durven dromen, daar gaat het om, zonder enige vorm van surrealisme. Het moet wel ergens over gaan, het moet realiseerbaar zijn. Daar is ten eerste een plan voor nodig, ten tweede veel geduld en incasseringsvermogen - dat ook. Inzake de Tour de France ging het om het eindeloos bewerken van Parijs. Voor DomUnder lag het allemaal dichter bij huis, maar wel onder de grond en daar moest fors voor worden gegraven. Ook in fondsen.

Er is een aanzienlijk verschil: DomUnder zal er permanent zijn, terwijl de Tour maar een paar dagen in de stad is, met als hoogtepunt de passage onder de toren door, vlak langs de Schatkamer. Over 2000 jaar zal er een gele trui worden opgegraven.

Ik zal de komende Tour verslaan voor de Persdienst – een mooie verzameling grote provinciale kranten. Het worden dagelijkse beschouwingen over de steden en streken die de Franse ronde aandoet, om te beginnen in Engeland. Ik houd daar innig van: de combinatie van culturen en de koers die daar doorheen trekt. Zo is het ook met Utrecht. De Tour onder de Dom: ik kan er een boek over schrijven en daar ben ik inmiddels mee bezig: Het Utrecht van de Tour.

De twaalf jaar die de lobby vergde heb ik al doorgeploegd, met alles van de dalen en toppen. Nu ben ik begonnen met de reis door het statsjie. Rondfietsend en wandelend met mijn camera kom ik op plekken waar ik nimmer was in de 38 jaar dat ik in de stad woon. De kade van de Nieuwe Gracht vlak bij de Servaasbrug. Vaak ben ik er lángs gefietst. Nu liep ik er overheen, langs het stille water dat naar de Singel stroomt.

Het postkantoor op de Neude is ook een foto waard. Vooral nu er plannen zijn voor een mooie nieuwe bestemming die spoedig openbaar moeten worden. Het is één van de vele mooie aspecten van wat de Tour met Utrecht doet. Als kóers is hij maar een kleine twee dagen actief in de stad. De effecten zijn veel verstrekkender.

Nog even en in Parijs, New York en Shanghai weerklinkt de vraag: Amsterdam, ligt dat niet vlak bij Utrecht?