Jeroen Wielaert - De Rolling Stones terug in Utrecht op een late avond in de Voorstraat. Het was voor het eerst sinds 17 augustus 2003, het legendarische concert in Vredenburg. Deze keer was de goede oude muziekzaak Plato het toneel van een van de vroege Launch Party's van de nieuwste Stonesplaat, Hackney Diamonds. Het werd een cool samenzijn voor het nieuwe werk van Mick Jagger en Keith Richards.

In het voorjaar van 1976 was ik eerstejaars student Nederlands aan de Utrechtse Universiteit. Een kamer op Minstraat 42. Ik legde er vaak Get Yer Ya-Ya's Out op de draaitafel, het livealbum uit 1970. De Stones waren gevestigde orde, maar het was de vraag hoe lang ze nog zouden bestaan. Ze gingen optreden in het Zuiderpark in Den Haag. Ik kocht kaartjes met mijn Stonesmaat Bart van Beest. Sindsdien vertel ik dat het de eerste keer was dat ik voor het laatst naar de Stones ging.

In 2003 stond een eenmalig optreden in de grote zaal van Muziekcentrum Vredenburg gepland. Het heeft me ongeveer een jaar gekost om er bij te zijn. Normaal was het niet zo ingewikkeld om accreditaties voor een popconcert te krijgen. Met de Stones was het gecompliceerder. Pas op het laatst kreeg ik een tip dat er op de ochtend voor het optreden extra tickets werden verkocht in een geïmproviseerde ruimte tegenover het Amstel Hotel, de Amsterdamse residentie van de Stones. Nooit eerder ben ik zo snel over de A2 naar de hoofdstad gereden.

Muziekcentrum Vredenburg was op zondag 17 augustus 2003 veranderd in een soort vesting met hoge hekken en al – nooit vertoond, de opperste Stonessecurity. Eenmaal binnen vond een mirakel plaats. Ik had een plek gevonden op een meter of tien achter Charlie Watts. Geweldig om hem strak te zien drummen. Achter hem stonden kledingrekken. Patti Hansen zorgde er tussen de nummers door voor nieuwe overhemden voor haar man, Keith Richards.

De Stones hadden inmiddels nieuw fortuin gemaakt als stadion-coverband van hun eigen werk. In Utrecht was het anders, deze legendarische avond. De Stones slaagden erin om de grote zaal om te toveren tot een intieme bluesclub. Ze speelden het beste van hun gestaalde kaart, met alles van de Amerikaanse wortels.

Ik tik dit in nachtelijk uur, zoals het hoort, bij het luisteren naar het laatste nummer van het nieuwe album: Rolling Stone Blues. Eerbetoon aan aartsvader Muddy Waters.

In Plato is het een gemoedelijk samenzijn van fans geworden. Om 23 uur zette Willem de Vries de naald in het grijskleurige vinyl. De bezoekers waren meestal een stuk ouder dan hun jeugd.

Bart (66), psychotherapeut, vertelde al zo'n 80 Stonesconcerten te hebben gezien, in Nederland, Amerika, Frankrijk, Duitsland, Spanje. Hij koestert een grote collectie, inclusief de bootlegs, illegaal gemaakte opnamen. Over de nieuwe zegt hij: 'Ik ga niet mee met het verhaal dat het de ultieme plaat is. Ik word een beetje kriegelig van wat ze schrijven. Het was al zo met Goats Head Soup uit 1973. Dat zou al niet beter zijn dan Exile on Main Street uit 1972. Black and Blue uit 1976 werd weg geschreven, terwijl het heel goed was.'

Bij de openbaring van Plato zijn Zoë (21) en Senne (22) de jongsten. Ze dragen jeans vol buttons, ook van de Stones.

'Mijn vader begon met Prince,' zegt Zoë.

Senne: 'Daarna werden de Stones mijn lievelingsband aller tijden.'

Ze zijn toch al heel oud, rond de 80?

Senne: 'Dat maakt toch niet uit?'

Zoë: 'En ze maken dit nog.'

Hackney Diamonds past heel goed in wat ze lieten horen in Vredenburg.