Henk Westbroek - Omdat volgens de songfestivalbazen in 1993 alle ingezonden songfestivalliedjes kansloos waren om het Eurovisiesongfestival in Ierland te winnen, werden de heren Fluitsma, van Tijn en Westbroek benaderd.

De opdracht was: maak qua muziek een eigentijds songfestivalliedje, maar ook weer niet al te eigentijds. Met een tekst die voor songfestivalbegrippen kritisch is, maar zeker niet de woede op zou kunnen wekken van de vakjury. Een jury die muzikaal -dus waarschijnlijk ook op alle andere terreinen - nogal behoudend was.

We schreven “Vrede” voor Ruth Jacott dat zoals ons was beloofd het Nederlandse songfestival won. Vervolgens ging Ruth ging met een man of veertig soms nuttige maar vooral belangrijke mensen naar Ierland om de Nederlandse eer te verdedigen.

In het vliegtuig was het gespreksonderwerp 'Het Songfestival Door De Eeuwen Heen'. Alle veertig kenners waren het er al snel over eens dat songfestivalliedjes op de schaal van goed tot slecht als in de regel tot net iets onder slecht te typeren waren. Op een ruim dozijn uitzonderingen na die meestal het songfestival dan ook niet wonnen. Op Waterloo van ABBA na dat in 1974 wel won.

De echte kenners kenden ook de namen van liedjes van vergeten artiesten die ergens bij de laatste drie geëindigd waren. Juist omdat die liedjes te goed voor het songfestival waren. Ik liet het allemaal aan me voorbijgaan want ik had de hik. Die kreeg ik 24 uur eerder en anders dan gebruikelijk verdween die niet na een poosje. Na een volle dag ga je door het hikken voelen waar je ingewanden zitten en krijg je door pijn en slaaptekort een extra kort lontje.

In Ierland bleek na de eerste repetitie dat volgens de bookmakers Ruth Jacott een mogelijke winnares was, wat haarplatenmaatschappij voorvoeld had want de Engelse vertaling van het lied was al opgenomen. Na een overwinning zou het liedje in alle 25 landen die meededen uitgebracht worden. Van dat idee alleen al werden de schrijvers en Ruth een tikkeltje nerveus.

Ruth droomde van een wereldcarrière en een muziekuitgever rekende uit dat de componisten in dat geval - in die tijd werden er nog massaal platen verkocht - van de opbrengst elk een Porsche 911 zouden kunnen kopen. Ik had niet eens een rijbewijs maar wel de hik, wat op de tweede dag iedereen in de songfestivalwereld leek te weten. Enkele aanwezigen van de Italiaanse delegatie tilden me op, draaiden me met mijn hoofd naar beneden en knepen tien seconden mond en neus dicht. Het hielp niet. Net zoals op de rug kloppen, laten schrikken en voorovergebogen een glaasje water leegdrinken ook niet hielp.

Ondertussen liep de spanning op want in Vrede werd een paar tellen gescratcht en dat vonden de muziekkenners zo gedurfd modern dat het de poort tot winnen zou zijn. Ruth werd zesde. Het liedje dat won - In Your Eyes van Niamh Kavanagh - zat net zo in elkaar als Vrede, maar dan zonder scratchen, het had een neutrale liefdestekst en de zangeres kwam uit het sympathieke gastland.

Op de terugweg liet iemand me weten dat het hart van Paus Pius XXII als gevolg van chronisch hikken het loodje legde. Ik voelde me ineens nog beroerder dan ik al was. Na negen dagen hield de hik op en besloot ik mijn rijbewijs te gaan halen.

(Dit is de laatste column van Henk Westbroek voor Nieuws030. Deze columns werden, met toestemming, overgenomen uit het blad De Oud Utrechter. Henk heeft de samenwerking met dit blad opgezegd en daarmee komt een einde aan de columns. Wij bedanken Henk hartelijk voor zijn bijdrages en zullen ze gaan missen.)