Henk Westbroek - “Je had waarschijnlijk een nachtmerrie,” zei mijn vrouw, “want je bewoog nogal druk in je slaap." Meestal moet ik op de vraag het antwoord schuldig blijven omdat ik niet onthield wat me in dromenland overkwam. Een enkele keer weet ik nog wel wat ik droomde en daarom weet ik dat ik al 40 jaar zo nu en dan dezelfde droom heb.

Een sproetig meisje van een jaar of twaalf in een zonnig zomerjurkje houdt een gesprekje met me terwijl ze mijn hond aait. Als ik even niet oplet hapt ze ineens een groot stuk vlees uit mijn been. Dat doet zelfs in een droom verrekte pijn.

Als ze op een mondvol beenvlees van me aan het kauwen is, bijt ze er een dobbelsteentje af en biedt dat me aan met de woorden:” Eet maar lekker op Henk, daar wordt je groot van.”

Vroeger werd ik dan gillend wakker om pas tot rust te komen als ik vastgesteld had dat mijn been nog in ongeschonden staat aan mijn lichaam vastzat. Tegenwoordig weet ik al tijdens deze nachtmerrie dat het maar een droom is en dat ik niet bang hoef te zijn om na het ontwaken verder hinkelend door het leven te moeten gaan. De nachtmerrie van vroeger is tegenwoordig een spannende droom; een soort horror film eigenlijk waar ik wel van geniet. Ik hou namelijk van films waar wat bloed in vloeit.

Nou heb ik niet altijd last van nachtmerries want ik had in mijn eerste jeugd een paar jaar lang de repeterende droom waarin een levenslustige tweeling er een dag- en nachttaak van maakte om me fantasievol te verwennen. Soms - als beide dames me voor de lekker onder mijn voetzolen kietelden en niet van ophouden wisten - werd ik daar ook wel eens wakker van. Ik ervoer het dan als diep teleurstellend om geen gezelschap in bed aan te treffen. Toen het lot me een prachtige vriendin schonk ging ik al snel tijdens deze droom  beseffen dat ik bij het wakker worden slechts 1 schoonheid in bed zou aantreffen.

Als ik zelfs in mijn dromen het verschil tussen echt en onecht al onderscheiden kan, zal het u niet verbazen dat ik er geen enkele moeite mee heb om tijdens het bekijken van een film te beseffen dat het maar een film is; een amuserende leugen. Als ik Sylvester Stallone bekwaam zie doorknokken met zestien kogels in zijn lijf en 9 gebroken ribben dan denk ik geen moment dat wie dan ook dit in het echte leven ook zou kunnen doen. Als ik in een opwindend bedoelde film een dame op de openbare weg zie genieten van het feit dat vier toevallige mannelijke passanten de moeite namen om haar te verkrachten, dan komt het geen ik duizendste seconde in mijn hoofd op dat dit soort vrouwen op straat lopen. Integendeel zelfs.

Alle volwassen mensen waaraan geen steekje aan los zit zijn feilloos in staat zijn om te doorzien wat echt en wat onecht is. Sommige van die volwassen mensen denken wel eens dat vrijwel alle andere grote mensen hun bekwaamheid niet bezitten vanwege hun domheid. Ze willen dan vervolgens dat films waarin akelige dingen gebeuren allemaal verboden worden. Over nachtmerries gesproken.