Van der Peijl - Rijen dik voor de fietsoptocht

Journalist Dick van der Peijl is Tourmaker, oftewel vrijwilliger bij de Utrechtse tourorganisatie. Hij verhaalt over wat hij meemaakt deze dagen. Deel 3, Caravane D’ Utrecht.

Daar sta ik weer als vrijwilliger, als tourmaker. Het is vrijdagavond en het is in het Wilhelminapark een cultureel allegaartje, met als bindmiddel de fiets. Zo zijn er heel oude hoge fietsen met wat ouderere heren met prachtige haarstijlen. Gewapend zijn sommigen ook met geweer en zwaard. Het lijkt gevaarlijker dan het is.

Daar zie ik kinderen van Partou, De Vrijstaat, Safari en Scouting. Er zijn ook studenten met bierfietsen en er zijn danseressen: ze dansen de Zwaan met de Prins te paard. En er is een grote band met fietsen, een fanfare, de vrouwenwielrenners: de Bike Bibes in geel, bolletjestrui en groene trui. Mooi en aantrekkelijk. En ze gaan de lucht in. Dan zijn de Domstadfietsers en Resto Overvecht.

En ik begeleid een selectie van het theatercircus De Parade met prominente Marijke Boon op de fiets met accordeon. Een grote beer en vijf lieftallige meisjes met snoep aan een stok. En ze hebben een leuke jazzband, drie man. Een bas, een drum en een piano.

Kortom een leuk  allegaartje. Mijn voormalige buurvrouw Eline Jansen blijkt de bedenker van deze fietsoptrocht de Caravane 'd Utreccht. Kijk, dat is dan ook weer Leuk.

Om kwart over zeven zet de colonne zich langzaam in beweging. Eerst heb ik voor Marijke Boon nog een flesje water gehaald. Heel langzaam gaan we door het Wilhelminapark. Er staan weer ongelofelijk veel mensen langs de weg. De Tour leeft.  Jong en oud staan er. En allemaal raken ze even de beer aan: “lekker zacht hoor!”

Rond het Wilhelminapark en de Burgemeester Reigerstraat staat het publiek rijen dik. Enthousiast óh’s en ‘’ah’s’ roepend. Heel veel foto’s makend en vooral enthousiast.

Bij het Janskerkhof,Neude, de Lange Viestraat en het Vredenburg staan de rijen nog dikker. Het is echt ongelofelijk! Wat brengt de Tour allemaal te weeg.

Gelukkig krijg ik een fiets dus ik word niet lamlendig van het slenteren. Want het tempo is niet hoog.

Er ontstaat een soort ‘ons gevoel’, iedereen lacht en praat met elkaar. Langzaam maar zeker naderen we het Vredenburg. Kinderen rennen mee, de beer aanrakend, aaiend en veel vragen: ‘Is ie opgeblazen’. ‘Hij is niet echt he?’

Het is heel warm en benauwd. Met ijs bewerk mijn nek en gezicht. Dat is lekker.  De eigenaar, Jacob, van de fiets komt voortdurend zijn gezicht afvegen van het zweet. De witte sjaal is helemaal zwart aan het eind.

Het Vredenburg. We zijn er! In een aparte baan parkeren we. Tegenover TivoliVredenburg. We nemen afscheid van elkaar. En ik ga me afmelden. Althans dat probeer ik.

In de zwarte tent hebben ze geen lijsten en het meisje weet er niets van. Ik vraag het een aantal andere tourmakers. Die weten het ook niet. Tenslotte meld ik me maar af bij de coördinator van Vredenburg. Ik ga weg een leuke happening. Het Wilhelminapark, de terugweg is nog ver!