Op zijn substeck 'De obsessies van Pim' schrijft Pim van de Werken (muzikant-producer-chemisch engineer-luisteraar-kijker-lezer-mens) af en toe over wat hem bezighoudt. Hier op Nieuws030 zijn recentste bijdrage.
    

Pim van de Werken - Ik ging deze week naar een film over een muzikant aan het begin van zijn carrière. Tussen mijn lijmwerk en de film door was wat tijd te doden en er moest ook nog gegeten worden. Het restaurant van het Louis Hartloper Complex kon aan die behoeftes voldoen, dus ik nam plaats en pakte mijn boek uit mijn tas.

Ik was vastbesloten om me onder te dompelen in het existentialistische gedachtegoed van Camus. “Nihilisme, of het zich nu in godsdienst of in de verkondiging van het socialisme manifesteert, is het logische resultaat van onze zogenaamde superieure waarden”. 

Het is bijzonder moeilijk om bij de les te blijven, want rechts van me vang ik flarden op van een gesprek. De inhoud van het gesprek triggert allerlei existentiële gevoelens die helder denken over nihilisme onmogelijk maken.

Schuin tegenover me zit muziekindustriepipo één. Een Amsterdams-hip uitziende man met veel kettingen en oorbellen. Het verst van me vandaan zit muziekindustriepipo twee. Hij heeft een hoofd dat op geen enkele manier te onderscheiden is van de gemiddelde accountmanager van een middelgroot bedrijf in de verzekeringssector. Naast me zit een muzikante die een stuk jonger is dan beide heren.

Ik luister met stijgende verbazing. Het is alsof ik getuige ben van een eredevisieduel mansplaining. De heren buitelen over elkaar heen met zaken die ze zelf waarschijnlijk zien als goede adviezen maar die geformuleerd als commando’s hun monden uitgolven. 

“Je moet daarmee doorgaan tot je je eigen stijltje te pakken hebt zeg maar, daarna kun je er iemand voor inhuren” oppert pipo 1. “20 seconde is meer dan genoeg, boekers hebben helemaal geen tijd om langer te kijken”.

Pipo 2 pakt zijn telefoon erbij om de woorden van pipo 1 kracht bij te zetten en laat een slick filmpje zien van een saaie band op een groot festival. In een snelle montage wisselen professioneel gefilmde close-ups van muzikanten en shots van veel publiek elkaar af. “Kijk, zo moeilijk is het helemaal niet” zegt pipo 2. 

Ik doe een verwoede poging om niet boos te worden en duik mijn boek weer in. “De vrije geest zal die waarden vernietigen door af te rekenen met de illusies waarop ze berusten”. Godverdomme. Is dit een teken van een dode god? Moet ik iets zeggen? Of maakt mij dat dan juist tot de moeder aller mansplainers? 

Op dat moment staat mijn broer opeens voor mijn neus. “Ah, je hebt je bord al leeg, de film begint over 10 minuten”. Na het tot stilte manen van de boomers achter ons geniet ik enorm van de film. De muziekindustriepipo’s in de film zijn er van overtuigd dat de artiest covers en traditionals moet spelen. Bob Dylan dacht daar gelukkig zelf anders over.

  
Op zijn album 'Je mag alles als je droomt' hertaalde Pim twee nummer van Bob Dylan. Dit is op Spotify zijn versie van 'One More Cup of Coffee'.