Jim Terlingen -  Het kaarsje van Remco Campert is uitgegaan. Bijna 93 jaar oud is hij geworden. Even nadenken brengt me op drie Utrechtse herinneringen aan deze icoon in de vaderlandse culturele wereld. Het resulltaat van een archiefonderzoek in mijn eigen huis.

2014

De laatste keer dat ik hem zag was bij de Nacht van de Poëzie in 2014 in het Utrechtse TivoliVredenburg. Zijn komst werd als een verrassing aangekondigd. Een rilling ging door de zaal, want dit was vast de laatste keer. 85 jaar. Ik pakte mijn mobiel en maakte opnames. Daar heb ik voor de liefhebber vandaag een filmpje van gemaakt. De volgende dag werd Camperts optreden in Utrecht speciaal benoemd in een item van het NOS Journaal.

2012

Twee jaar eerder maakte hij al een broze indruk. Op een zondagavond in 2012 trad hij op in De Toonzaal in Bosch. Er waren toen ook optredens van muzikanten. Eentje, een Utrechtse, wilde ik graag zien: Marieke van der Ven, tapdanser. Leek me een geweldige eer naast de grote Campert. Het was een mooie avond. Die Van der Ven is nog steeds een topper, trouwens.

Ik kocht na afloop een grote verzamelbundel van Campert, kreeg van de schrijver een krabbel en hoopte op een bijzonder gesprekje. Dat zat er niet echt in. Hij stelde voor aan de wijn te gaan.

De krabbel. Foto: JT

1992

Hoe anders was het twintig jaar eerder, dus nu dertig jaar geleden. Ik was 26 jaar en als vrijwilliger radioverslaggever bij de lokale zender Stadsomroep Utrecht. Die septemberochtend had ik mezelf de klus gegeven om tijdens de Nederlandse Filmdagen (ja, zo heette het Festival toen nog) totaal onvoorbereid elk uur met een live-flits te komen op de radio vanaf een andere lokatie. Je ben een jonge hond en je doet wat.

Ik voel heden ten dage trouwens niets meer van de 'vibe' van toen, toen een club vrijwilligers enthousiast (nieuws)radio maakte in de stad. Tijdgeest? Enfin.

Het was rond 13.50 uur toen ik ’t Hoogt binnenliep. Allemaal bekende Nederlanders aan de bar. Er was net een voorstelling geweest in het Kitty Courbois-programma van dat jaar. Ik stormde daarom gewoon maar op deze actrice af met de vraag of ik haar zometeen live mocht interviewen. Even viel het stil, maar daarna was ze resoluut - en keek daar boos bij: nee, dat had ik maar van tevoren moeten regelen. Ai, een afwijzing. (Kitty Courbois overleed trouwens in 2017 op haar 80e).

Afdruipen zat ook toen niet echt in mijn karakter, dus benaderde ik de volgende die ik herkende: de beroemde schrijver Remco Campert. Hij vond het wel leuk. 63 was hij toen. Op mijn vraag waar er hier een telefoonlijn is, ging hij me voor naar boven. Het bleek een ruimte waarin hij tijdens de eerste Nederlandse Filmdagen in 1981 vaak bivakkeerde tijdens jury-overleggen. “Geen steek veranderd hier”, zei hij.

Dat geluid hoorde ik trouwens in 2022 ook van Jos Stelling toen hij sprak over de ruimtes die ’t Hoogt had achtergelaten. Hij sneerde er toen wel achteraan dat je als organisatie ook voor onderhoud van je panden moet zorgen. Lijkt me een zeer terechte opmerking. #TeamStelling hier.

Terug naar dat kamertje in 1992. Om 14.10 uur kwam ik ‘in de uitzending’ en voerde ik met een telefoonhoorn als microfoon een gesprek met Remco Campert. Ik denk er met weemoed aan terug. Lekker knullig ging alles. Maar toch bijzonder om meegemaakt te hebben. Op een cassettebandje heb ik de opname nog. Ook deze heb ik even omgezet (zie hieronder). Voor wat het waard is.

Moge Remco Campert zacht rusten. 
   

Reacties naar: terlingenschrijft@kpnmail.nl
En zie ook: www.jimterlingen.nl