Door Jim Terlingen - Het kondigde zich al aan en aanstaande zaterdag is het zover: mijn laatste dag in de Utrechtse postwijk 82A. In zeven jaar meer dan vijftienhonderd keer was ik er in mijn authentieke PTT-jas.

Alkhof-Wulpstraat-Brugsteeg-Oosterkade-Tolsteegsingel-Looierstraat-Maliesingel. Leuke afwisselende stadse straten, met elke dag weer fijne stadse mensen.

Een reorganisatie bij PostNL zorgt vanaf 15 mei in een deel van Utrecht voor een andere wijkindeling. NRP2 heet het verandertraject dat vorig jaar werd aangekondigd. Mijn vertrouwde straten worden verdeeld over verschillende postwijken, die ook nog eens flink worden uitgebreid in grootte. Omdat ik ook een reguliere baan heb, maakt dit het onhaalbaar om een van die straten te blijven lopen. De ongevoelige postafkorting geeft mij een gevoelige tik.

De invoering werd twee keer uitgesteld, maar is nu onafwendbaar. Gelukkig voel ik naast verdriet ook berusting. En dus ga ik / moet ik / wil ik zaterdag met opgeheven hoofd afscheid nemen met een briefje in de bus.
   

de dame met het hondje
de vrouw op leeftijd met haar Loesje-posters
het jonge stel waarvoor ik niet-bezorgde pakketjes bewaar
de kunstenaar die zijn omgeving verfraait
de franse vrouw die me elke zomer peren-ijsjes aanbiedt
de man, vol in de rouw, waarmee ik over zijn overleden vrouw spreek
de sympathieke publieke-omroepman
de aardige ober
de fietsenman met z’n ‘je hebt toch geen blauwe brief he?’
de vrienden van mijn moeder
de schrijfster
het veganistische restaurant
het homostel met een kindje 
de vrouw die met een friese tongval roept: dag Póst!
de zwart-witte kater
mijn stiefzus
de vrolijke kapper
de abonnee van weekblad Privé
de vrouw die me met oud-en-nieuw een tientje geeft
het stel dat in mijn periode drie kinderen kreeg
de man die ik tijdens een IDFA-dag tegenkwam
de vrouw die aanwezig was op mijn boekpresentatie
mensen die ik via sociale media ben gaan volgen
en alle anderen

 
Ik krijg een andere wijk. Maar van mij had het niet gehoeven. Ik weet, afscheid hoort bij het leven. Het leven moet veranderen, anders is het geen leven. En je neemt eigenlijk voortdurend afscheid van wat je in het nu meemaakt. Maar toch. Ik ben gehecht geraakt aan mijn Utrechtse wijkje en zijn bewoners.

Er veranderde in de afgelopen jaren ook veel. Er waren verhuizingen, soms plotselinge zonder afscheidsgroet. Onder andere van die bijzondere roodharige van wie ik een beetje draaierig werd en van de bijzondere zussen. Ik zag jonge kinderen triest door het raam kijken van hun net vertrokken buurvriendjes.

Mensen stierven (ik kan er zo tien opnoemen). Er kwam een huizenblok bij. Er verschenen muurschilderingen. Er werd geëmigreerd. Er werd getrouwd en gebaard.

Het was een mooie tijd.

  
  
NB. Op 21 mei volgde een tweede postwijk-afscheidscolumn.   

    

Zie ook: www.jimterlingen.nl
Reacties: terlingenschrijft@kpnmail.nl