Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen op Nieuws030 publiceert. Vandaar de titel ‘Zwerfhondjes’.


Schouderklopje (29-4-23)
 
Een Utrechtse psychiater legde me het Vat van Zelfwaardering uit, een behandelmethode waarbij de patiënt leert stilstaan bij positieve ervaringen. “Het klinkt vreemd, maar als je jezelf een schouderklopje geeft bij zo’n ervaring, staat je brein in plaats van een nanoseconde een hele seconde stil bij de prettige gebeurtenis”, vertelde hij. De weken erna oefende ik hiermee, en ontdekte dat ik meer oog kreeg voor wat goed ging. 

Vrijdag deed ik, tijdens de boekpresentatie van ‘De Groate Utreg Kwis’ mee aan een mini-quiz over Utrecht. Ik won de derde prijs, dankzij de negenjarige zoon van mijn vriendin die mee was. “Zonder mij waren we geen derde geworden hè?”, vroeg hij op weg naar huis. “Nee, jij gaf twee antwoorden die ik zelf waarschijnlijk verkeerd had ingevuld”, zei ik. Even later stelde hij dezelfde vraag, vijf minuten daarna nog eens.

‘Bijzonder’, dacht ik, ‘een kind doet automatisch wat volwassenen van hun psycholoog horen’.
 

Oorlogsvraag (1-5-23)

“Over hoeveel jaar breekt de Derde Wereldoorlog uit?”, vroeg een brugklasser mij. Ik was perplex door de scherpe vraagstelling, herpakte me, en gaf dit antwoord: “Allereerst is het belangrijk om te beseffen dat een wereldoorlog niet betekent dat het overal ter wereld oorlog is. Aan de Eerste Wereldoorlog deed Nederland bijvoorbeeld helemaal niet mee”.

“Ten tweede zijn er momenteel inderdaad grote spanningen in de wereld, het geruzie tussen Amerika en China vind ik zelf het gevaarlijkst. Als die landen met elkaar in oorlog raken, verwacht ik geen geweld op Nederlandse bodem, maar de spullen die wij nodig hebben, zoals eten en kleren, worden dan waarschijnlijk veel duurder, dus we krijgen er zeker last van.”

Volgens mij kun je kinderen beter niet lastigvallen met het onderwerp oorlog. Wanneer ze er uit zichzelf over beginnen, heeft u misschien iets aan bovenstaande alinea’s. Geopolitiek voor de allerkleinsten, bestaat daar al een podcast over?
 

Papier (3-5-23)
  
Hoewel de pen niet machtiger is dan het zwaard, is hij wel machtiger dan het geld. Sterker nog: zonder pen bestaat in ons systeem geen geld. Geld is een afspraak op papier, natuurlijk hebben we tegenwoordig de drukpers, maar als die uitvalt, zijn we aangewezen op blocnote en ballpoint. In zo’n situatie wordt de functie van Koning minder aantrekkelijk, omdat Willem-Alexander genoodzaakt is ieder handgeschreven bankbiljet persoonlijk van zijn handtekening te voorzien.

Als geld niks meer is dan een afspraak op papier – geloof me: dit is het geval, ik heb erover nagedacht -, waarom bestaat in onze cultuur dan zo’n ontzag voor financiële middelen? Google een willekeurige Bekende Nederlander, en je ziet bij populaire zoektermen het woord ‘vermogen’. Hoe groter de hoeveelheid nullen, hoe meer die tot de verbeelding spreekt, dit is goedbeschouwd te treurig voor woorden.

Wandelend langs het Muntgebouw, op de eerste warme dag van het jaar, overvielen revolutionaire gedachten mij.

Onbetrouwbaar (7-5-23)
  
Na twee biertjes in de voorjaarszon fiets ik over de Oudegracht. ‘Er is een kracht in mij die het allemaal doet, mijn bewustzijn is alleen maar bezig die in bedwang te houden’, valt me plotseling in. Ik twijfel of het een prachtig gedicht is, of onzin. 

Even later, ter hoogte van het Ledig Erf, is het opnieuw raak. Wat valt er nu te zeggen / over de gang van zaken / de loop der dingen / eigenlijk niks, toch? / U moet mij vertrouwen / ik heb tijd genomen / om na te denken.

Horen deze regels op een muur in onze stad, of in de prullenbak? Terwijl ik peins, zegt een passerende moeder van ongeveer veertig tegen haar opgeschoten kleuter: “Hoe kom je erbij dat papa en mama dingen beter weten? Wij zijn helemaal niet zoveel ouder dan jij”.

Tevreden stel ik vast dat er overal hersenspinsels zijn, en dat de menselijke geest onbetrouwbaar is.