Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen op Nieuws030 publiceert.

Eenvormig (22 september 2023)
  
Alles wordt steeds eenvormiger, net zolang tot we weer om één volk, één land en één leider roepen. Een voorbeeld van zulke toenemende eenvormigheid is de Skyradio-reclame die deze dagen in Utrechtse bushokjes hangt: een saaie, donkerblauwe poster met daarop slechts het Skyradio-logo en de tekst ‘NON-STOP FEELGOOD’.

Natuurlijk wil ik zo’n braaf radiostation niet als aanstichter van fascisme brandmerken, maar omdat hedendaagse vormen de spiegel van onze collectieve ziel zijn, onthullen ze veel over het pad dat we met zijn allen bewandelen. Wanneer creativiteit nadrukkelijk ontbreekt in reclame-uitingen van een zender voor popmuziek, wordt duidelijk dat eng conservatisme leidend is.

Voor mijn gemoedsrust zou het prettig zijn als de volgende Skyradio-poster op zijn minst weer een breed lachende Marco Borsato bevat met eronder de zin ‘Marco Borsato hoor je op Skyradio’. Maar dan moet de voormalige nationale ideale schoonzoon eerst worden vrijgesproken van zedenfeiten, en zelfs dat is onzeker.
   

Drinktempo (24 september)
    
Voor een reünie van de School voor Journalistiek stap ik zaterdagmiddag aan boord van een partyboot die ons over het Amsterdam-Rijnkanaal vaart. Vanwege de mythische status van het zogenaamde ‘Bootfeest’, dat ieder jaar ter afsluiting van de introductieweek voor nieuwe studenten werd georganiseerd, is voor deze feestlocatie gekozen. 

Omdat ik het eerste jaar van de opleiding elders deed, kende ik ‘Het Bootfeest’ slechts van verhalen. Om de school in deze overgevoelige tijden geen problemen te bezorgen, houd ik de inhoud daarvan voor mijzelf. Feit is dat ‘Het Bootfeest’ anno 2023 geen onderdeel uitmaakt van de introductie. “Het kan gewoon niet meer”, verzucht een oud-docent aan de bar.

Een bedaagde reünie wordt het allesbehalve. Nog voordat het schip uitvaart, gaan er dienbladen met shotjes rond. Door het hoge drinktempo heb ik de volgende ochtend het gevoel dat ik onder narcose ben geweest. Fris en opgeschoond voel ik me, geestelijk twintig jaar jonger, exact de bedoeling van een reünie.
   

Prioriteiten (30 september)
    
Door berichtgeving over het kunstwerk ‘Stille Strijd’, dat nu op het Janskerkhof staat, leerde ik dat in 2022 ruim driehonderd Nederlanders onder de dertig jaar een einde aan hun leven maakten. Middels een enorm beeld van een jongen die met zijn hoofd tussen zijn knieën op de grond zit, wil kunstenaar Saskia Stolz het taboe rondom depressie en zelfdoding doorbreken. 

Wanneer in een rijk land als Nederland zo’n schokkend groot aantal jongeren – elke dag één! – suïcide pleegt, kun je volgens mij nauwelijks nog spreken van een taboe. We zouden bij wijze van spreken moeten zorgen dat zelfmoord weer taboe wordt, zodat jaarlijks hooguit vijftig ongeneeslijke psychiatrische patienten ertoe overgaan.

Dit bereiken we door een ander taboe te doorbreken, namelijk dat jonge mensen geen verplichtingen hebben ten opzichte van eerdere of volgende generaties. In plaats van zich aan de snelweg vast te ketenen voor schonere lucht in 2050, kunnen ze zich beter druk maken om zichzelf, of om elkaar.
  

Lot (2 oktober)
    
Aan een langwerpige tafel, helemaal vooraan in de Albert Heijn op de Potterstraat, eet ik twee chocoladepuddinkjes. Omdat naast de kassa een bak met houten lepels staat, doe ik dit hier vaker. Vers uit de winkelkoeling smaken die toetjes precies goed: ijskoud, bijna als een milkshake, en dan ook nog met een laag slagroom bovenin hun cilindervormige plastic verpakking.

Het is een doordeweekse ochtend, ik vertrok haastig van huis met twee gerafelde Jumbo-tasjes vol spullen. Andere klanten vermoeden waarschijnlijk dat ik dakloos ben, besef ik terwijl ik gretig de aluminiumfolie aan de bovenkant van het tweede toetje verwijder.

Even voel ik me kwetsbaar. Wanneer ik in andermans ogen een zwerver ben, is dat wellicht mijn eindbestemming, mijn lot. Gelukkig realiseer ik mij nog voordat ik aan het tweede toetje begin, dat er voor niemand garanties bestaan, ook niet voor de man in de overdreven dure jas die mij misprijzend aankijkt.

   

 Dit is Deel 5