Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen op Nieuws030 publiceert.
  

Fascisme-vrij (10 september 2023)

Het is zondagmorgen, ik stap uit bed met een lichte kater en strompel naar de supermarkt. Bloedheet is het, net als op het festival in Rotterdam waar we gisteren waren. Er stonden overal lange rijen op dat festival, voor de muntjes, voor de drank, voor de wc, en er was vast ook ergens een rij om in de rij te mogen staan, een Stockholm-syndroom is zo opgelopen.

‘Deze wijk is fascisme-vrij’, lees ik op de eerste de beste prullenbak op weg naar de supermarkt. Een benauwd gevoel overvalt me, ik heb gisteren namelijk behoorlijk wat fascistische dingen gedacht terwijl ik in de brandende hitte in een van de talloze rijen stond. Niet dat ik inwendig de Führer aanriep, maar erg inclusief en menslievend was het allemaal niet.

Zulke barbaarse gedachten dien ik voortaan in mijzelf te onderdrukken, ik woon nu in een fascisme-vrije wijk. Transwijk, om precies te zijn, u bent welkom.
  

Duizend uur (12 september)

Op Facebook adviseert iemand mij te stoppen met schrijven of ‘het in ieder geval voor jezelf te houden’. Dit is onmogelijk, mijn stukken moeten naar buiten, anders tellen ze in mijn hoofd niet mee voor het Grote Imaginaire Gepubliceerde Boek (GIGB). Het GIGB bestaat sinds ik, na minimaal duizend uur in het schrijven van een roman te hebben gestoken, tot de conclusie kwam dat het eindresultaat niet goed genoeg was om te publiceren, ook niet in eigen beheer.

Omdat ik dit zonde vond van de duizend uur, dwong ik mezelf zo veel mogelijk kwalitatief hoogwaardige korte stukken te publiceren, zodat die vijfentwintig weken van veertig uur als schrijftraining golden. Krankzinnig natuurlijk, wat een mens zichzelf allemaal aandoet. Toch snap ik weinig van de aanbeveling ‘het in ieder geval voor jezelf te houden’. Dankzij internet is het podium tegenwoordig groot genoeg voor iedereen. Vanuit sociaal oogpunt is er geen reden je te beperken.
  

Radio (14 september) 

In februari bezocht ik de finale van de Comedy Talent Award in TivoliVredenburg, waar Erik Boddeüs door de jury unaniem tot winnaar werd uitgeroepen. Boddeüs viel op door schaamteloosheid, zo vertelde hij over de Balkenende-poster die in zijn puberjaren boven zijn bed hing. Politieke nerd Erik werd seksueel volwassen onder toeziend oog van de Zeeuwse oud-premier.

Voor mij was het de eerste keer dat ik stand-upcomedy bijwoonde, het deed me terugverlangen naar mijn radiotijd. Tussen het draaien van platen deelde ik graag persoonlijke inzichten en belevenissen, helaas waren mijn leidinggevenden hier nooit enthousiast over. ‘Draai maar gewoon muziek, en beperk je tot korte aankondigingen’, bevolen ze uit angst luisteraars te verliezen.

‘Een man, een microfoon, mensen die luisteren; stand-upcomedy is eigenlijk radio met je publiek voor je neus in plaats van thuis of in de auto’, dacht ik na afloop van de finale, en gaf me op voor de voorrondes van de Comedy Talent Award, binnenkort in de Kargadoor.
  

Lijst (17 september)

Mark Rutte moet zichzelf én Nederland niet langer voor de gek houden: hij wil dolgraag nog een keer premier worden. Omdat we in een gaaf land leven, waar politieke partijen als hallucinerende paddenstoelen uit de grond naar de top van opiniepeilingen schieten, kan dit heus.

Natuurlijk, de VVD wil hem niet meer als lijsttrekker, maar de VVD is een flutpartij die het land naar de verdommenis hielp. Mark Rutte deed ondertussen wat hij moest doen: premier zijn, en premier blijven, ooit van Machiavelli gehoord?

Het is nog niet te laat, pas op 9 oktober hoeven de kandidatenlijsten voor de Tweede Kamerverkiezingen te worden ingeleverd. We kunnen een lobby starten om Rutte aanvoerder te maken van een of ander kansloos partijtje, ‘Jezus Leeft’ ofzo. In de volksmond dopen we Jezus Leeft vervolgens om in ‘Lijst Rutte’.

De slogan heb ik al, wat dacht u van: ‘Lijst Rutte: voor wie nog twijfelt…’?