Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen op Nieuws030 publiceert.

  

Slaatje (28-06-2023)

Tussen twee afspraken at ik op een bankje in de Lange Nieuwstraat een goedkoop slaatje van Albert Heijn. ‘Russisch ei’, stond erop, het verbaasde me dat dit nog zo heette. Na de Franse weigering om de Amerikaanse invasie in Irak te steunen, werden ‘french fries’ in de VS bijvoorbeeld een tijdlang ‘freedom fries’ genoemd.

Ik eet vaker goedkope AH-slaatjes op openbare plekken, ook met rundvlees. Door de zeventig cent die je voor zo’n bakje betaalt, kun je er vanuit gaan dat de koe geen bijzonder leven had. Dat doet me eerlijk gezegd weinig, mijn vader had een poelierszaak, als kleuter kwam ik regelmatig in industriële slachterijen.

Misschien maakt mij dit een psychopaat, ik denk echter van niet. Toch voel ik mij in een hyperbewuste stad anno 2023 nooit helemaal op mijn gemak als ik in het openbaar goedkope slaatjes eet. In de Lange Nieuwstraat bekeek een voorbijfietsend meisje met opgerolde yogamat op haar rug mij geringschattend.
 

Dertien (10-07-2023)

Ik weet nog waar ik was toen ik hoorde dat Mark Rutte na dertien jaar zijn afscheid als minister-president aankondigde. In de tv-studio in Baarn, vlak voor het begin van een repetitie, hield iemand zijn telefoonscherm onder mijn neus. ‘Mark Rutte stopt als VVD-leider’, stond er boven een bericht van de NOS.

“Huh, hoezo? Gaat hij naar de BBB omdat hij denkt dat hij als lijsttrekker van die partij langer minister-president kan blijven?”, reageerde ik verward. De vrijdagavond ervoor had Rutte tijdens de persconferentie waarin hij de val van zijn kabinet bekendmaakte, blakend van zelfvertrouwen gezegd dat hij door wilde.

Na de repetitie, in de stoptrein terug naar Utrecht, liet ik de Rutte-periode in gedachten voorbij glijden. Dat de dertien jaar onder zijn leiding turbulenter waren dan de dertien jaar ervoor, is een understatement. Waarschijnlijk werden de komende dertien jaar nog onstuimiger. We zouden vlug met weemoed aan Mark terugdenken.
  

Tijdgeest (12-07-2023)

In de stoptrein, voortzoevend langs Soest, praten twee conducteurs over politiek. “Ideologieën klinken vaak goed, bijvoorbeeld: ‘eigen volk eerst'”, zegt de een. “Maar als je erover in discussie gaat, merk je dat er allemaal nadelen aan zitten.” De ander bromt iets onverstaanbaars, waarna zijn collega opmerkt dat een goed idee tegen discussie moet kunnen. “Anders is het een slecht idee.”

‘Wij leven in een post-ideologisch tijdperk’, denk ik terwijl ik naar het landschap buiten staar. Het gaat nog slechts om macht, hele platte macht. Er bestaat geen wezenlijk verschil tussen de verschillende identiteitspolitieke groeperingen, iedereen wil zo veel mogelijk koek voor zijn eigen huidskleur, geslacht of nationaliteit.

Zin om me in het gesprek van de twee conducteurs te mengen, heb ik niet. Wanneer een bij Utrecht Overvecht instappende vrouw met mij probeert te flirten, ontwijk ik haar blik. We raken meer en meer in onszelf gekeerd, het is de tijdgeest.
  

Witwassen (19-07-2023)

Ik heb een nieuwe uitvinding gedaan, 'de tijd witwassen' noem ik het. Dit idee ontstond terwijl ik vanmorgen over de Kanaalweg fietste, naar de werkplaats van kunstenaar Pet.

Voordat ik van huis vertrok, had ik een uur gemediteerd; ik rolde een yogamat uit en stak een waxinelicht aan. Eenmaal op de fiets dacht ik: 'zo, ik ben eindelijk weer normaal'.

Want in een stad waar steeds van alles moet, voelt op een yogamat zitten staren naar een kaarsenvlam natuurlijk als grove tijdverspilling. Richting een werkafspraak fietsen daarentegen lijkt gepast en nuttig.

Het fijne aan fietsen is dat je niks anders mag doen. Je kunt zelfs een boete krijgen voor een smartphone in de hand. Op de pedalen trappend beweeg je je voor het oog van de buitenwereld op een functionele manier door de stad.

Tijdens een zomerochtend op een rustige Kanaalweg blijven er bovendien voldoende minuten over om te dromen.