Onder de noemer ‘Zwerfhond’ schrijft Raymond Taams onregelmatig korte columns, die hij in viertallen op Nieuws030 publiceert.
  

Kern (20-11-2023)

Soms, vooral op dagen dat ik een wirwar aan klusjes tegelijk doe, heb ik er behoefte aan mijn activiteiten onder één noemer te brengen. ‘Ik ben formuleur’, dacht ik laatst bijvoorbeeld toen ik de hele middag zinnen formuleerde om e-mails te beantwoorden, een programmavoorstel te onderbouwen en een column te voltooien.

Om geestelijk scherp te blijven zoekt mijn hoofd steeds een nieuw alomvattend woord, vandaag was het ‘strijd’, de term waarmee een sociologe haar publiek tijdens een lezing die ik gisteravond bezocht aanspoorde om betere arbeidsvoorwaarden af te dwingen. Strijd met de werkgever was noodzakelijk, beweerde ze.

‘Wat heerlijk, ik strijd al tweeënveertig jaar en daardoor kan ik nu lekker comfortabel op mijn bank koffiedrinken’, dacht ik vanmorgen. Daarna streed ik verder door de koelkast schoon te maken, ook dat is nodig om te overleven, en een financieel geschil met een opdrachtgever in mijn voordeel te beslechten. Een krijger was ik.
  

Volwassene (23-11-2023)

Het is helder dat Verenigd Links de monsterzege van de Partij voor de Vrijheid aan zichzelf dankt. Het moest de afgelopen jaren woke-woker-wokest en klimaatneutraal-klimaatneutraler-klimaatneutraalst. Geen wonder dat middengroepen op een radicaal alternatief stemmen om hun gevoel van verlatenheid te botvieren.

Omdat Wilders uitsluiten van regeringsdeelname niet leidde tot het beoogde effect – electorale indamming van zijn partij -, is het zaak deze fout te herstellen. Dit kan door zo snel mogelijk een kabinet te formeren van PVV, Nieuw Sociaal Contract en GroenLinks-PvdA. Als Timmermans een volwassene is, doet hij nu een stap naar voren.

We kunnen het ons op dit stukje grond aan de Noordzee niet veroorloven de tegenstellingen verder te vergroten. We zijn met zeventien miljoen, we zijn Team Nederland, we doen het met elkaar. Laten we uit onze bubbels stappen, ophouden elkaar te diskwalificeren op basis van huidskleur, geloof, seksuele en/of politieke voorkeur, en er domweg samen uitkomen.
  

Thriller (28-11-2023)

Snuffelend door boekhandel Steven Sterk aan de Servetstraat stuit ik op een in eigen beheer uitgebrachte thriller van een Utrechts schrijversduo. ‘Ze kenden elkaar van Ajax’ heet het boek, dat handelt over een in 2028 gepleegde terroristische aanslag die Nederland voorgoed verandert.

Nieuwsgierig bekijk ik de eerste bladzijden, op pagina vijf staat een opsomming van alle problemen die ons anno 2021 teisteren, variërend van de slordige afhandeling van de Groningse aardbevingsschade tot aan Covid-protesten. ‘Ah, dit leidt natuurlijk tot die toestand in 2028’, gniffel ik inwendig.

Zo belandt je dus in een doemdenk-fuik: mocht de mega-aanslag over vijf jaar daadwerkelijk plaatsvinden, dan gebruiken de hobby-thriller-auteurs die waarschijnlijk als voedingsbodem voor nieuwe toekomstige ontsporingen in onze voorheen zo vreedzame polder.

Ik denk dat het pas beter met de wereld gaat op het moment dat de populariteit van thrillers zienderogen afneemt, en amateurschrijvers op hun zolderkamer tevreden aan een suffe streekroman werken.
  

Hoeken (02-12-2023)

De medewerker die mijn fiets scant voordat ik hem in de ondergrondse Neude-stalling parkeer, is nergens te bekennen. Terwijl ik alleen voor de onbemande balie wacht, valt mijn oog op een tv-scherm aan de muur. Het scherm is verdeeld in ongeveer twintig vakken, die van elke bewakingscamera het actuele beeld tonen.

Dat ik mijn lichaam opeens vanuit allerlei hoeken zie, heeft een geestverruimend effect. Ik stel me voor hoe ik, turend naar talloze monitoren, nauwkeurig mijn positie bepaal in deze chaotische wereld. ‘Daar staat een man van 42 jaar en zoveel dagen, met zijn fiets aan de hand in een land waar inflatie woekert en radicaal-rechts de macht greep.’

Fantaserend over een ingewikkeld computermodel dat mijn bestaan vanuit miljoenen perspectieven bekijkt, op basis waarvan het hyperintelligente adviezen geeft die mij aan alle actuele gevaren laten ontsnappen, merk ik in eerste instantie niet dat de medewerker terug is en mijn fiets wil scannen.