Raymond Taams - In een hoogontwikkelde maar versnipperde economie als de onze, is het fijn als je je werkzaamheden in één woord kunt vangen. Ik kende bijvoorbeeld iemand die zichzelf ‘lawaaimaker’ noemde, omdat ze naast het schrijven van provocerende columns een radioprogramma vol luidruchtige muziek presenteerde. 

Op LinkedIn staat overigens vaak het woord ‘verbinder’ bij persoonlijke profielen, dit is natuurlijk altijd mooi, je vraagt je alleen af waarom er ondanks zoveel professionele verbinders minder verbondenheid dan ooit is tussen bevolkingsgroepen of mensen in het algemeen.

Zelf bedacht ik recent de ultieme term om mijn dagelijks geploeter onder te vegen. ‘Formuleur’ omvat zowel het formuleren van zinnen voor columns, als het formuleren van antwoorden op vraagstukken tijdens bijeenkomsten met kunstenaars en creatieven. 

Bijkomend voordeel is dat ‘formuleur’ een verdichting is van wat ik het allerliefst zou zijn geworden: Formule 1-coureur. Sinds mijn twaalfde ben ik gefascineerd door de gevechten op hoge snelheid van met hun machine vergroeide topatleten. Puberfantasieën over door mij verrichte heldendaden in een Benetton-Ford, de wagen van mijn favoriete coureur Michael Schumacher, herinner ik mij nog goed.

Een beroep waar ik nooit van droomde, is dat van politicus. Zoals ik vorige maand schreef in een column getiteld ‘De BV Raymond Taams’, doemde dit carrièrepad onlangs op toen een partij uit de Utrechtse gemeenteraad vroeg of ik eventueel commissielid wilde worden. 

Naar aanleiding van bovengenoemd stuk, dat in wezen het rücksichtslos najagen van het eigen belang propageerde, brak mijn politieke loopbaan in de knop. ‘Misschien ben je bij ons toch niet helemaal op je plek’, oordeelde men bij de linkse partij waarvoor ik misschien actief zou worden.

Ze hebben waarschijnlijk gelijk, het enige jammere vind ik dat ik binnenkort geen ‘politicus’ op mijn LinkedIn-profiel kan zetten, dan had ik eindelijk een volstrekt eenduidige maatschappelijke rol gehad. Voorlopig blijf ik dus maar ‘formuleur’.