Raymond Taams - Tijdens een wandeling door mijn geliefde Utrecht is het de kunst stukjes tijdgeest aan elkaar te knopen.

Laatst viel mijn oog op een sticker op een paaltje met het opschrift: ‘QUARANTHEE, de podcast over het millennial-leven in het quarantaine-tijdperk’. De verbindingsstreepjes tussen de woorden ontbraken overigens op de sticker, een kniesoor die erop let. ‘Waarom zou je als jongere überhaupt erkennen dat er zoiets als een quarantaine-tijdperk bestaat?’, dacht ik bij mezelf. Zo geef je de macht over je toekomst wel erg makkelijk weg.

Om te plassen liep ik concertpodium TivoliVredenburg binnen, daar is een gratis openbaar toilet. Naast de deur hangt al jaren een ingelijst shirt van Eddie Vedder. Popzaal en Pearl Jam-zanger hebben een speciale geschiedenis met elkaar, vertelt een tekst op de muur.

Opeens zag ik een nieuwe lijst met begeleidend verhaal eronder. Een kartonnen, met viltstift beschreven protestbord van de Black Lives Matter-demonstratie uit 2020 hing aan de wand tentoongesteld. 

Voor de duidelijkheid: niks stompzinniger dan racisme. Mensen aanvallen of beoordelen op huidskleur verraadt te allen tijde slechts het eigen tekortschietende intellect. Protesten van een jaar geleden nu reeds in een geschiedeniskader plaatsen lijkt daarentegen ook weinig doordacht.

Zelfs het turbulente presidentschap van Trump eindigt, wanneer er bijvoorbeeld in 2028 een grotere griezel aan de macht komt, uiteindelijk als voetnoot in een eenentwintigste-eeuws geschiedenisboek.

Er is een drang de periode waarin wij leven historie of tijdperk te noemen, in tegenstelling tot de jaren negentig, toen we er trots op waren dat de geschiedenis achter ons lag. Is het verveling? Nee, daar is de maatschappij te gejaagd voor. Ik denk eerder aan bezwering.

Schaduwen van de reusachtige wereldwording vallen dreigend over ons. In de hoop zijn honger te stillen, organiseren we alvast onze eigen crises. Natuurlijk is het onvoldoende. Het is pas genoeg als het klaar is.