Raymond Taams - Het was een warme, zonovergoten eerste maandagmorgen van september, na een weekend waarin mijn zorgen van augustus op hun pootjes terecht leken te zijn gekomen, slenterde ik even volledig bevrijd van twijfel op mijn badslippers over de Loevenhoutsedijk, op weg naar een verfrissende duik in de Maarsseveense Plassen.

Wat een uitstekende eerste zin voor een navelstaarderige column zou dit zijn, het is echt jammer dat ik niet de ambitie heb om bij de Volkskrant of het Parool te werken.

In plaats daarvan blijf ik lekker bij mijn lieve lezertjes op Nieuws030, om ze iedere woensdag welkom te heten bij weer een nieuwe aflevering van ‘Negativi-tijd!’, de moderne variant van truttelprogramma’s als Avro’s Service Salon en RTL Koffietijd.

Vandaag besteden we aandacht aan het onderwerp ‘carrière’. Het maakt namelijk niet meer uit wie ik speek, iedereen is zijn baan zat. Op alle werkvloeren controleren mensen de hele dag elkaar, terwijl grote ego’s uit de managementlaag hun piemel uit hun broek halen om ergens een plasje over te doen. Wanneer de ego’s geen piemel hebben, verzinnen ze ook daar wel weer een tijdrovende, onnodige maatregel op.

Het irritante is dat we met zijn allen volharden in een misplaatst optimisme. We spelen het spel mee, in de hoop op betere tijden, terwijl we slim genoeg zijn om te weten dat zulke tijden niet komen wanneer iedereen het spel meespeelt. Op momenten dat we ons dit realiseren, sussen we onszelf in slaap met teksten als: 

‘Ach, het kan allemaal nog veel slechter’.

De ziekte aids is een goed voorbeeld van een toestand die nog oncomfortabeler is dan uw huidige professionele bestaan, ik kan het weten want mijn bloedeigen vader stierf aan aids. Hoewel aids een negatief onderwerp is, vind ik het te ongezellig voor dit koffiehoekje, misschien bespreken we het een keer op Wereld Aids Dag of zoiets.