Raymond Taams - Het is de tweede dinsdagmiddag van 2025, veertien januari alweer, de temperatuur ligt rond het vriespunt en de zon schijnt fel. In mijn eentje op de bank in de woonkamer, starend naar een wolkenloze lucht, weet ik van gekkigheid niet wat ik met mijn leven moet. Gelukkig leert de ervaring dat zulke momenten geschikt zijn om aan een nieuwe aflevering van ‘Negativi-tijd!’ te beginnen, ik heb de destructieve, doelloze onderstroom in mijzelf subliem gekanaliseerd, zelfs mijn verwoestingsdrang is productief, zo hoort het in de westerse economie, die niet zal rusten tot de eerste McDonald’s op de planeet Uranus zijn deuren opent, en erna waarschijnlijk evenmin.

De McDonald’s-vestiging op winkelcentrum Overvecht sloot rond de jaarwisseling definitief, ik babbel maar door want dit hoort nu eenmaal bij zo’n gezellige rubriek. 

Toen ik van de week langs winkelcentrum Overvecht fietste, ontdekte ik dus dat de McDonald’s verdwenen is. De ramen van het voormalige restaurant waren met een witte folie geblindeerd, op de gele kubus op het dak verrieden roetsporen van het vele voorbijrijdende autoverkeer waar de inmiddels verwijderde plakletters ‘M’ hadden gezeten, een roemloze aftocht van een stuk Amerikaanse trots te Overvecht.

Ik dacht aan een recente persconferentie van Donald Trump, waarin hij ‘Het Gouden Tijdperk van Amerika’ aankondigde. Flauwekul natuurlijk, over vier jaar gaat The Donald met pensioen, alle paniekerige opiniestukken over het afschaffen van de democratie ten spijt, is de Amerikaanse grondwet glashelder over het moment waarop een presidentstermijn verstrijkt: exact vier kalenderjaren nadat deze begon.

Op 20 januari 2029 kan Trump in het Witte Huis blijven zitten wat hij wil, zijn opvolger zal er maling aan hebben en desnoods per decreet een Trump-hotel vorderen als tijdelijke ambtswoning. Ondertussen zitten wij dan nog altijd met een McDonald’s minder in onze stad, of misschien zijn er zelfs helemaal geen McDonald’s-en meer.