Raymond Taams - De woensdagse rubriek ‘Negativi-tijd!’ op Nieuws030 is RTL Koffietijd dan wel AVRO’s Service Salon voor verstokte cultuurpessimisten, die boodschap moet erin geramd worden zodat onze doelgroep ons weet te vinden, daarom herhaal ik het nog een keer, maar dan korter: ‘Negativi-tijd!’ is Koffietijd voor cultuurpessimisten.

Ik schrijf dit op de begane grond van de Neude-bibliotheek, waar ik een werkplek heb bemachtigd met uitzicht over het plein. Zojuist blies de harde wind een lege vuilcontainer op wielen langs geamuseerd kijkende passanten, leegte is nu eenmaal amusement in onze tijd, ik probeer deze aflevering tamelijk nietszeggend te maken.

Omdat er weinig leger en nietszeggender voelt dan een kerstdepressie, vertel ik u over mijn ervaringen in Zwitserland aan het einde van vorig jaar. Gelukkig klom ik inmiddels uit dit dal, hoewel het dorp nabij Bern waar we logeerden juist op vijfhonderd meter hoogte lag, en ik fysiek dus afdaalde naar de Neude op zeeniveau.

Een schilderachtig witte Eerste Kerstdag beleefden we, welke voor mij helaas vergezeld ging van buikgriep. Leeggelopen lag ik boven in bed na te denken over mijn leven, vanuit de huiskamer beneden klonk vrolijk gepraat, kerst ging ook door zonder mij, ondanks dat ik nog niet dood was, zou ik het niet anders gewild hebben.

Koortsig besefte ik dat ik de leeftijd nader waarop mijn vader vrij zicht kreeg op zijn ondergang. Vanaf halverwege de veertig liet zijn lichaam hem sluipenderwijs in de steek, ik herinner me pa vooral slapend op de bank, tot ergernis van ma, die op haar drieënveertigste alleen verder moest, hetgeen het breekpunt in haar leven bleek.

Destructie en dood voelden voor mijn door buikgriep verzwakte lijf akelig dichtbij, volgend jaar werd ik vierenveertig, misschien moest ik uit zelfbehoud wat positiever naar de wereld kijken, zwartgallige columns onder de titel ‘Negativi-tijd!’ publiceren was eigenlijk het noodlot tarten. Toch is er volgende week opnieuw een aflevering.