Raymond Taams - Mijn diepte- en misschien wel tegelijkertijd hoogtepunt van 2024, een ervaring die ik in ieder geval niet snel vergeet, doe ik hier uit de doeken. Het gebeurde op een frisse zondagmorgen in april, hoewel het droog en zonnig was, voelde de lente ver weg. Rond elf uur wandelde ik naar de Jumbo om de hoek om een brood te kopen. 

Op de terugweg, net voordat ik de spoorbrug onderdoor liep, werd ik op mijn rug getikt, waarna ik een kinderstem het woord ‘hoer’ hoorde roepen. Onmiddellijk daarna haalde een grote zwarte fatbike met daarop een kleine man, ik zou zweren dat hij niet langer dan mijn onderarm was, mij met zeker dertig kilometer per uur in.

‘Door mijn lange haren dacht hij dat ik een vrouw was’, besefte ik terwijl de pijlsnel voortzoevende knul geschrokken achteromkeek vanaf zijn elektrische vehikel. Vervolgens vroeg ik mij af hoe dit tafelmodel stoere man op zijn voertuig terechtkwam, had zijn vader hem op het zadel gezet en toen de startknop ingedrukt? 

In mijn verbeelding jakkerde de knaap op deze snelheid door tot een lege accu of een van rechts komende auto zijn vaart beëindigde. Hoe konden ouders dit goed vinden? Of zouden papa en mama stiekem hopen dat de fatbike doorreed tot Parijs omdat een zondag zonder hun mondige oogappel een aanlokkelijk vooruitzicht leek?

Bovenstaande anekdote heb ik aardig opgeschreven, maar ik voel er verder niks bij, hopelijk kunt u er iets mee, van harte welkom bij aflevering 22 van ‘Negativi-tijd!’, vorige week begonnen we op deze plek met het opbouwen van geestelijke kracht voor 2025, in het kader daarvan nam ik u mee naar winkelcentrum Hoog Catharijne.

Mijzelf voortbewegend over een zee van onverschillige plavuizen, kijkend naar logo’s van kolossale winkelketens, probeer ik hier wekelijks mijn eigen actuele uitgangspositie in een door geld gedomineerde wereld te bepalen. Vrolijk word ik er niet van, neerslachtig evenmin, eigenlijk voel ik elke keer opnieuw een stukje minder.