Taams - Melancholie in het Bunk-hotel

Raymond Taams - Ik ben op een prettige manier levensmoe, ik bedoel: binnenkort word ik achtendertig en op een gegeven moment heb je alle mediahypes wel een keer gezien.

Nu weer dat vrouwenvoetbal, in de jaren negentig was het de doorbraak van darten als kijksport nadat SBS6 de verrichtingen van de sympathieke Haagse postbode Raymond van Barneveld ging uitzenden. Totdat er echt nog eens een flinke oorlog komt, behelp ik me met gewonere evenementen.

Woensdag was ik uitgenodigd voor de opening van het Bunk-hotel in Utrecht, de voormalige gereformeerde Westerkerk aan de Catharijnekade die is omgetoverd tot hostel. Midden in de kerk is een gebouw neergezet met tientallen kleinere slaapkamers en een stuk of veertig hokjes, pods genoemd, waar je de nacht kunt doorbrengen.

Om u een indruk te geven van het blasfemische gehalte: recht tegenover het prachtige oude (nog werkende) kerkorgel is een onpersoonlijke glazen liftschacht opgetrokken. Maar het mag de pret niet drukken, onze ondergang is niet meer te stoppen, zelf heb ik ook alweer zesduizend kilometer gevlogen dit jaar. 

Wachtend op de rondleiding lees ik op mijn telefoon dat Lieve Mona is overleden. Buiten stortregent het onder een aardedonkere lucht. Het is duidelijk wat God van de beukende beats op het feestje in zijn voormalige woning vindt. Er is geen hoop, maar er zijn wel veel mooie meisjes in zomerjurken. Ondanks het slechte weer is het een broeierige avond.

Te midden van mannen in overhemden die hard lachen om elkaars grappen denk ik na over de liefde, en vooral over  liefdeloosheid. Daar heb ik een hoop van gehad in de afgelopen achtendertig jaar.

Vanaf nu gaat het om de liefde, en om niets anders meer. Maar eerst nog een glas wijn en een bitterbal. Bovendien mag ik als journalist binnenkort een keer komen slapen in dit Bunk-hotel, dat is een troost, en zeker geen schrale, want ook na de dood van God gaat het leven gewoon door.