Raymond Taams - Lieve Marianne

Omdat het in Utrecht steeds benauwder wordt, ben ik altijd op zoek naar manieren om meer ruimte in mijn hoofd te scheppen. Sinds kort speur ik bijvoorbeeld voortdurend naar geld terwijl ik op straat loop. Ik zal de gedachte hierachter proberen uit te leggen.

De methode is gebaseerd op EMDR, een traumaverwerkingstherapie. Bij EMDR beweegt de psycholoog zijn vinger heen en weer voor het gezicht van de patiënt. Door de vinger met de ogen te volgen en ondertussen aan het trauma te denken, schijnen verbindingen in de hersenen te wijzigen.

Dat je door snelle oogbewegingen te maken aan draadjes in het brein trekt, vind ik een prettige gedachte. Zo'n grijze kwab waarin onophoudelijk ervaringen samenklonteren behoeft opschoning, het liefst zo vaak mogelijk. Wandelend munten en briefjes detecteren genereert als vanzelf deze verfrissende oogbalgymnastiek.

In de ongeveer tien uur die ik inmiddels actief naar geld zocht op Utrechtse stoepen verdiende ik twee euro en vijfenzestig cent. Vakkenvullen bij Albert Heijn is financieel efficiënter, maar dan mis je kleine dingen zoals het treurige lot van een verzamel-cd van Marianne Weber.

Vrijdag lag Marianne nog in het portiek van een huis in het Lauwerecht, bovenop enkele andere artiesten. Even overwoog ik haar gratis mee te nemen, wat waarschijnlijk de bedoeling van de bewoner was. Meestal maak je wel iemand in je omgeving blij met smartlappen, soms ook niet, dan is die persoon al overleden.

Maandag zwierf het cd-boekje van ‘Marianne Weber - Grootste hits’ een paar straten verderop, het doosje was in geen velden of wegen te bekennen. Kleine regendruppels sierden het gezicht van de zangeres met de snik in haar stem. Koud en guur voelde de aprilmorgen, ik begon te piekeren over vergankelijkheid.

‘Gepieker over vergankelijkheid is ook vergankelijk’, schoot me later plots te binnen. Ruimte in het hoofd geeft bruikbare nieuwe inzichten.