Raymond Taams - Zoals een burgemeester in Nederland eigenlijk maar één echte taak heeft, namelijk zorgen voor de openbare veiligheid, denk aan hoe die VVD-mevrouw in Den Haag onmiddellijk kon vertrekken nadat haar halve stad dreigde af te branden door een vonkenregen opstijgend uit een nieuwjaars-vreugdevuur waar zij toestemming voor gaf, zo heeft een kat in een huishouden ook slechts één kerntaak: muizen vangen.

Dat ik zelf onder een dak leef met een dier dat op dit punt niet levert wist ik, maar nu 2024 behalve een rijk naaktslakkenjaar in toenemende mate een vruchtbaar muizenjaar blijkt, bij ons in Ondiep althans, geeft dit onrust.

Toen ik vanmiddag vanaf de bank voor de eerste keer meer dan één muis tegelijk zag in de open keuken die grenst aan de woonkamer, bereikte mijn vertrouwen in onze kater een dieptepunt.

Brutaal trippelden twee weldoorvoede knaagdieren over de houten vloer, de dikste stak zelfs zijn spitse snuit even over de rand van de kattenvoerbak, terwijl degene die daar normaal gesproken uit eet prinsheerlijk lag te spinnen op de eettafel.

Ik dacht aan wat de buurvrouw, een echte Utrechtse, laatst zei: “Die kat van jullie ken het nie, hij ken het gewoon nie, hij pak geen muize”. Nee, dat was nu wel duidelijk.

Omdat de aanval de beste verdediging is, besloot ik zelf de rol van kat te spelen. Als een hongerig beest stormde ik op de twee indringers af, zij verdwenen uiteraard wijselijk door een gat onder het fornuis. Toch was dit geen houdbare situatie, ik kon mij niet tegelijkertijd op het schrijven van columns en het verjagen van ongedierte concentreren, schakelen tussen geestelijk en fysiek werk vindt mijn brein moeilijk. 

Ik overweeg serieus een functioneringsgesprek met de kat, waarbij ik een uur de tijd neem om op hem in te praten, overigens zonder te dreigen met ontslag.