Om de dingen op een rijtje te houden in dit woelige tijdsgewricht, in een wereld waarin het voormalige Utrechtse gemeenteraadslid Halbe Zijlstra bovendien niet langer minister van Buitenlandse Zaken is, schrijft Raymond Taams elke dag een korte overpeinzing. Dit is het derde tiental dagen zonder Halbe.

Dagen zonder Halbe #21

Halbe heeft een opvolger. Stef Blok heet hij. Steffie Blokkie. Nee, dat is te frivool. Ik heb Stef Blok altijd een beetje een schraalhans gevonden. Een kale jakhals, met zijn kale, spitse kop op zijn lange, pezige lijf.

Het beeld van schrale jakhans verdween toen ik afgelopen zomer een uitgebreid radiointerview met Stef Blok hoorde. Hij klonk speels, gevat, en maakte allerlei rare stembuigingen. “Neeeeeeee, zó moet u daar niet tegen aan-kij-ken hoorrrr”, schmierde Stef in dat interview.

Eerst dacht ik dat Stef dronken was. Maar dat was niet zo, hij formuleerde scherp. Na afloop van het gesprek vond ik Stef Blok opeens een hele leuke man. Een lenige geest in een lang, kaal, jakhals-achtig lichaam. Maar dat geeft niet Stef. Het gaat om de inhoud.

Wilt u Stef Blok ook een leuke man gaan vinden? Googlet u dan even op ‘stef blok met het oog op morgen’.

Dagen zonder Halbe #22

Oordelen over Trump, ik maak me er ook schuldig aan. Het is nu eenmaal niet mijn man; ik zou eerder met Obama op vakantie gaan. Sinds een jaar voelt het toch een beetje alsof Louis van Gaal, met z’n dikke Gijs Gans-achtige nek en die rood aangelopen harses, de machtigste man ter wereld is. SIJN JUL-LIE NOU SO DOM OF BEN IK SO SLIM????!!!!

Retorisch richt The Donald schade aan, dat is zeker. Een leider van de vrije wereld die zo over journalisten praat… Internationaal lijkt hij het beter te gaan doen dan zijn voorgangers. Een Amerikaanse president moet nu eenmaal bereid zijn erop te slaan als het nodig is; we leven niet in een ideale wereld. Waar Bush te ver ging (Irak) en Obama te voorzichtig was (Syrië), gebruikte Trump precies genoeg agressie om Kim Jong-un tot onderhandelen te dwingen.

We krijgen de succesvolle wereldleiders die we verdienen.

Dagen zonder Halbe #23

In het IKEA-restaurant zitten twee mannen van rond de dertig. “Wat is nou een goede manier om successen te vieren tijdens onze succestraining? We moeten daar iets voor verzinnen”, zegt de ene man. “We vieren alles met alcohol”, antwoordt de ander. Korte gezamenlijke bulderlach.

“Maar serieus, het gaat erom dat onze cursisten zichzelf belonen”, gaat de een verder. “Neem mijzelf nou: ik gun het mezelf om hier lekker te eten en een glaasje wijn te drinken na een dag hard werken.” De ander: “We moeten ze hun doelen wel duidelijk laten formuleren. En dan niet van die doelen als: ik wil bij een cultureel fonds werken. Dat is geen baan, dat is een hobby”.

Na deze opmerking lachen ze allebei opnieuw kort en luid. ‘Succes is vaak alleen maar een kwestie van wat meer ruimte in je hoofd, maar dat hebben de mensen meestal niet door’, denk ik bij mezelf.

Dagen zonder Halbe #24

Vanmorgen werd ik wakker, klapte mijn laptop open in bed en keek naar het journaal van 8 uur. Op schermen achter presentatrice Amber Brantsen verschenen twee mannen met wat op het eerste gezicht malle pruikjes leken op hun hoofd. Het haar van de een plakte op zijn schedel als een lik chemisch vervaardigde frietsaus waarover net iemand is uitgegleden. De ander was tot hoog boven zijn oren kaalgeschoren en droeg bovenop zijn bolletje een kroontje van stug, zwart haar.

Binnenkort gaan ze elkaar voor de eerste keer ontmoeten. Misschien gaan ze wel golfen in het golfresort van de een. In een golfkarretje suizend over groene heuvels gemaaid als een biljartlaken zo glad. De zon schijnt volop en fotografen verdringen zich om het mooiste plaatje te kunnen schieten van hun wapperende haren in de wind.

‘Oh, heerlijke nieuwe wereld’, dacht ik, en ik ging douchen. Amber had het intussen over importtarieven op staal.

Dagen zonder Halbe #25

Als ik mijn kapotte wasmachine na negen jaar van zijn plek sleep, schieten herinneringen eronder vandaan als pissebedden vanonder een net gelichte stoeptegel. Toen hij er werd neergezet leefde mijn moeder nog, had ik minder ervaring in de Liefde, en zo nog wat dingen. Negen jaar, ruim tien procent van een gemiddeld mensenleven.

Hetzelfde gevoel had ik vorig jaar bij het leeghalen van het ouderlijk huis. We sleepten een loodzware tafel van zijn plek. Ik kon me nog herinneren dat ik mijn vader -die ook alweer een hele tijd dood is- destijds, toch gauw een kwart eeuw geleden, had geholpen met het neerzetten van het gevaarte.

Grote spullen die heel lang op exact dezelfde plek staan, zijn de monumenten van je leven. De koelkast is nu het ding dat er het langst staat. Met de kanttekening dat ik ‘m vorig jaar nog heb ontdooid en verschoven om het laminaat te reinigen.

Dagen zonder Halbe #26

Angst is een stalen klep in je hoofd die creativiteit afsluit. Op het moment dat je angstig bent, blokkeren je angstbeelden als het ware je creatieve gedachtenstroom. Gedachten als ‘Hee, ik heb nog een vrijkaart voor die literaire avond van aanstaande zaterdag’ komen dan niet naar boven.

Vooral de kleine creativiteit, onontbeerlijk om je leven in het hier en nu en in de nabije toekomst vorm te geven, wordt er het slachtoffer van. Je kunt niet creatief zijn als je angstig bent. Je kunt alleen creatief zijn als je niet angstig bent.

Ik liep een keer bij de Praxis toen ik wat bloed hoestte. In paniek belde ik meteen mijn moeder, mijn huisarts toen ze nog leefde. “Zet het van je af, leef je leven, het leven is kort”, zei ze. Sindsdien denk ik altijd aan de Praxis als ik angstig ben. Het maakt me schrikbarend veel creatiever.

Dagen zonder Halbe #27

Op een zonnig balkonnetje te Tenerife, waar ik logeerde bij een vriendin, schreef ik vorig jaar op 17 maart een column over de kabinetsformatie. Het stuk werd dezelfde dag nog gepubliceerd op joop.nl, een website van de VARA. In mijn column maakte ik tot twee keer toe een grapje over ‘drank & vrouwen’.

Drie dagen later verscheen een interview met toenmalig Eurogroepvoorzitter Jeroen Dijsselbloem in de Frankfurter Allgemeine Zeitung. Daarin beledigde hij de Zuid-Europese landen door te zeggen dat ze hun centen aan drank en vrouwen hebben verbrast. Een diplomatieke rel volgde.

Het kan niet anders dan dat Jeroen, een trouwhartig sociaaldemocraat, de VARA-website regelmatig bezoekt. Politiek interesseert hem bovenmatig, dus de kans is zeer groot dat hij mijn grapjes las.

Wat een spannend idee dat ik vanaf een zonnig balkonnetje aan de rand van Europa korte tijd het continent in vuur en vlam zette. Of de Eurogroepvoorzitter mijn woorden bewust of onbewust overnam, is voer voor historici.

Dagen zonder Halbe #28

In 1982 wist de eerste vrouwelijke premier van Groot-Brittannië, de legendarische Margaret Thatcher, haar tot dan doe kwakkelende leiderschap te redden door de natie te verenigen tegen een gemeenschappelijke vijand. Na het verslaan van de Argentijnen in de Falklandoorlog vocht het Verenigd Koninkrijk zich als één man uit de economische crisis.

Vanmorgen werd ik wakker met het nieuws dat de tweede vrouwelijke premier, Theresa May, de Russen een ultimatum heeft gesteld. Voor middernacht moet Poetin met een verklaring komen over de aanval met zenuwgas op een spion op Brits grondgebied. Amerika en de Europese Unie hebben zich achter May geschaard.

Het klinkt een beetje als: 1914, Duitsland schaart zich achter Oostenrijk-Hongarije en de Russen en de Fransen mobiliseren alvast. Maar laten we nu eens van het positieve uitgaan. Dankzij gemeenschappelijke vijand Poetin huppelen de Britten straks als één man, hand in hand met de EU, een vrolijke en zachte Brexit tegemoet.

Dagen zonder Halbe #29

Hillary Clinton verloor de verkiezingen van Trump door een excuusmentaliteit. In het gisteren uitgezonden interview met Eva Jinek verexcuseerde ze zich voor allerlei futiele en minder futiele zaken die ze tijdens de campagne verkeerd had aangepakt. Maar daar bleef het niet bij.

De mensen mochten haar gewoon niet. Ze was een vrouw, ze was intellectueel, ze werd vals beschuldigd, er waren allerlei lelijke dingen over haar gezegd. Barack Obama werd ook van de gekste dingen beticht, zo zou hij niet in de VS geboren zijn en heimelijk moslim zijn. Maar Obama won wel.

In Duitsland is Angela Merkel op weg om de langstzittende bondskanselier te worden. In Engeland zijn ze inmiddels toe aan hun tweede vrouwelijke premier. Als God en Trump het willen, bereikt Clinton in 2020 de leeftijd van 73 jaar. Dat is geen enkel excuus om het niet opnieuw te proberen. Zonder een excuusmentaliteit zal ze Trump ruim verslaan.

Dagen zonder Halbe #30

Het merk Defensie is een feit. Boven een tot lachend mondje gevouwen Nederlands vlaggetje schreeuwt een poster in een bushokje: DEFENSIE BRANDSTORE. Ik snuif de zachte avondlucht op en hoor vogels fluiten. ‘Ontmoet de militairen en beleef de uitdagende wereld van Defensie. Schuilt er een militair in jou? Ontdek het in de tijdelijke brandstore van 12 maart tot 7 mei’, gaat de poster verder.

Eerst waren tv-sterren en politici al een merk, nu is het de beurt aan instituties. Wat te denken van het merk Rechtsstaat? Of het merk Tweede Kamer? Het is wachten tot de Dood besluit een merk te worden.

‘Een, lichtere, frissere benadering’, denk ik. Dingen moeten een vorm hebben, anders komt er nooit iets van de grond. Vroeger begon een carrière bij het leger met de dienstplichtbrief op de mat en eindigde met een anoniem graf in een verre greppel. Bij zo’n hippe brandstore begon het tenminste nog fruitig.

        

Dagen zonder Halbe (2) staat hier